Afl. 145 Uit de trance van dooreten

Vind je het lastig om te stoppen met eten? Als je voelt dat je verzadigd raakt wil je dit graag op tijd kunnen doen. Je weet dat je lichaam hier blij mee is en je valt ervan af. Maar vooral tijdens het avondeten lukt het niet. Het lijkt alsof je in een trance zit die pas stopt als je bord leeg is. Gedachten aan stoppen zijn ver weg en anders wuif je ze weg.

In deze aflevering geef ik de oplossing. Ik leg uit hoe stoppen, fijn, gemakkelijk en vanzelfsprekend wordt. Als je graag ongemerkt wilt afvallen, maakt deze les het voor je mogelijk.

---

Wat je ontdekt:

• De drie oorzaken van de trance die je voelt.
• Hoe je ruimte creëert om te stoppen zonder gevecht op wilskracht.
• De gedachten die stoppen op je punt van verzadiging aantrekkelijk maken.
• Waarom stoppen met eten steeds gemakkelijker wordt.

---

 

Transcript Afl. 145

Hallo, hallo, hallo? Hoe is het? Hoe gaat het met je? Ah, met mij gaat het zo goed. Ik ben op zo’n fijne plek echt ook al een tijd. Ik ben er enorm van aan het genieten. Ik melk het tot het op is..haha..Ik zit er fysiek zo goed in. Mijn lijf is zo aan het stralen en mentaal zit ik er goed in. En ik waardeer deze warme weken zo. Ik vind het zo fijn, dit weer. Ik ben echt enorm aan het genieten. En wat daar aan bijdraagt, daar gaat deze les niet over maar misschien vind je het leuk om te weten. Wat daar aan bijdraagt is het ochtendritueel wat ik nu heb en wat voor mij echt voelt als een sweet spot. De afgelopen jaren is met de groei van m’n bedrijf de druk op mijn brein ook toegenomen. Ik vraag veel van m’n eigen denken. Ik vraag veel van mijn eigen presteren en ontwikkelen en daarin merkte ik dat de kwaliteit van m’n aandacht voor het merendeel in mijn werk ging zitten. En het was een uitdaging voor mij om diezelfde kwaliteit van aandacht ook in de zorg voor mijn lichaam. En dan bedoel ik specifiek sporten op te brengen. Ik merkte dat als ik s ochtends vroeg een vol uur ging trainen, ik daarmee eigenlijk al een groot deel van mijn kruit had verschoten en een verlangen voelde om het rustiger aan te doen en niet echt goed vol d’rin te kunnen met m’n denken in mijn werk. Maar als ik dat uitstelde, dat sporten tot het eind van de middag, zeker in de wintermaanden, waarin het al heel vroeg donker was, dan was ik moe en dan was mijn brein ook echt helemaal uitgeknepen. Ik had de tank helemaal leeg gereden. De mentale tank helemaal leeg gereden en dan was de drempel om nog echt een vol uur te trainen erg hoog. En bij rustige periodes helemaal bezig zijn met trainen, prima. Maar op het moment dat ik ook merkte: ja maar ik wil kunnen pieken in mijn werk, was ook pieken met sporten te veel en daarmee dan ook blessuregevoelig of mentaal een te hoge drempel en niet fijn. En wat ik nu doe voelt echt als de jas die helemaal als gegoten zit. Ken je dat gevoel dat het gewoon echt helemaal past?

En wat ik nu doe is s ochtends eerst m’n gedachtewerk in bed. Dat deed ik al heel lang met een kopje koffie en daarna check ik in bij Bob. Om acht uur hebben we ons ochtend overleg, korte incheck. Wat ga jij vandaag creëren? Wat ga ik creëren? Hoe ziet de dag eruit? En dan heb ik mijn trainingskleding al aan. Dan ga ik trainen en ik volg de training van Tracy Anderson en die stream ik en zij heeft ook korte trainingen van een kwartier en die passen mij geweldig goed. Ze heeft een training, dat is dan een fifteen minute body boost of body toner, total body toner boost..haha..zoiets. Met gewichtjes en enkel gewichtjes. En dan heb ik mijn matje in mijn slaapkamer en dan ga ik heerlijk trainen. Een vol kwartier. Hoe moe ik ook ben, ook als ik slecht heb geslapen weet ik altijd van: over kwartier is het alweer klaar, dus die mentale drempel is heel erg laag en dit doe ik gewoon elke dag. Na die training zet ik een koud bad aan, ga ik heerlijk in het koude bad liggen en daarbij luister ik naar iets wat ik interessant vind om te leren of te bestuderen. Of ik kijk naar iets wat ik wil bestuderen. En ondertussen wordt mijn lichaam dan heerlijk warm van de adrenaline, terwijl ik naar iets kijk wat me boeit of luister wat me boeit. En dan, nadat ik dat heb gedaan, droog ik me af en borstel ik mijn lichaam met zo’n borsteltje wat je helpt om je bloedsomloop te stimuleren en je lymfe drainage te stimuleren. En dan neem ik ook nog de tijd in alle rust voor m’n grooming en haar, make up, kleding. Dat hele stuk. En dan start ik met werken om elf uur. En dit voelt voor mij echt als de sweet spot. Dit vind ik zo fijn. Om elf uur ben ik dan echt helemaal fris als herboren en kan ik me goed concentreren. Ga ik er helemaal goed diep in en het voelt alsof ik echt ben komen opdagen voor mezelf en mijn lichaam, m’n lichamelijke verzorging en geestelijke verzorging op de eerste plaats heb gezet. En daarna komt Etenslessen. En dat voelt ontzettend fijn. Heel lekker, heel inspirerend. Kan het aanraden.

Ok, maar daar gaat deze les niet over. We gaan nu naar jou, we gaan naar jou en wat ik voor je doe in deze les, is het met je hebben over het doorbreken van de trance van dooreten. Dit is iets waar mijn klanten vaak mee komen, waar ik soms ook verzoekjes over krijg. Via social media: kan je het hier eens over hebben, want dit vind ik zo moeilijk. Elke dag opnieuw neem ik me voor om te stoppen als ik me verzadigd voel. Maar dan eenmaal s avonds aan tafel merk ik dat ik daar gewoon geen boodschap aan heb en niet wil stoppen. En als ik eenmaal ben gestopt, voel ik dat ik eigenlijk te veel heb gegeten en het saboteert me in mijn droom. Ik val daardoor niet af. Hoe los ik dit op? Maar daar ga ik je mee helpen in deze les.

En wat ik voor je doe is je de drie belangrijkste oorzaken geven de oorzaak, waarom je niet wilt stoppen met eten, waarom je in die trance wilt blijven. En daarna geef ik je natuurlijk de oplossing hoe je daar uitkomt.

De eerste reden waarom je niet wilt stoppen, waarom je in die trance wilt blijven als je aan het eten bent, is omdat je brein van voltooiing houdt. Het menselijk brein houdt van voltooiing. Elk patroon wat het uitleeft, wil het graag helemaal voltooien. En dat betekent dat als je een patroon hebt van je bord helemaal leeg eten, dan is dat wat je brein graag wil uitleven. En jij voelt een verlangen om dat toe te staan, om dat te laten gebeuren, om daarin mee te gaan. Het is fijn om die voltooiing te ervaren. Dat is een punt waar je als het ware naar toeleeft.

Als je patroon is om twee keer op te scheppen, dan is dat wat je brein wil uitleven en waar jij in wilt mee bewegen totdat die hele cirkel rond is en voltooid. Als je dat weet kun je het ook makkelijker herkennen. Let hier de komende tijd eens op. Merk eens op hoe graag je wilt toe bewegen, meebewegen, mee wilt werken aan het voltooien van dit patroon en je kunt het ook aan andere kleine gewoontes merken die je hebt. Dat dit is hoe ons brein graag functioneert.

Je zit misschien graag op dezelfde plek altijd aan tafel en de handelingen die je doet. Ik heb dit van tevoren niet voorbereid en daar schiet me nu even geen goed voorbeeld te binnen. Maar ik weet dat er meerdere voorbeelden zijn waarvan jij zal kunnen herkennen: oh, dit is hoe ik het dan altijd helemaal afmaak. Als me er nog eentje binnen schiet zal ik er maar in schieten voor je. Dus dit is de eerste reden waarom je wilt blijven dooreten totdat je helemaal hebt gedaan wat je tot nu toe altijd doet. Het geeft voldoening om iets te voltooien, het patroon te voltooien.

De tweede reden waarom je niet wilt stoppen met eten heeft vaak een onderliggende dieetmentaliteit. Als je last hebt van dieetmentaliteit, dan heb je last van eten indelen in goed en fout en bijhouden hoeveel je van iets hebben mag en bijhouden wat je niet hebben mag. Wat je merkt is dat je in je manier van denken overeten restrictieve taal gebruikt. Dit mag wel, dit mag niet. Hiervan mag ik zoveel. Hiervan mag ik zoveel. Dit mag ik nu niet meer, want dat heb ik al gehad. Of dit mag ik nu niet, want dat ga ik nog eten. En met die restrictieve taal creëer je schaarste. En als je maar lang genoeg gewend bent geraakt om op deze manier met eten om te gaan, wat er dan gebeurt is dat als je dan iets hebben mag, als er dan iets is wat gelegitimeerd is, dan voel je wat ik altijd omschrijf: voernijd. En als je ooit een hond hebt meegemaakt die last heeft van voernijd, dan zie je dat die hond als ie aan het eten is, begint te grommen als jij in de buurt van z’n bak komt..haha..En toen ik eenmaal in dat overeten aan mijn eigen kant kwam staan en met humor begon te kijken naar mezelf en naar mijn eigen gedrag en die enorme knoop waar ik in zat met eten en met mijn gewicht. Toen kon ik zien dat ik duidelijk last had van voernijd. Er was zoveel wat ik niet had mogen eten, al zoveel jaren. Er zat zoveel lading op eten. Het was zo beladen. Ik voelde zo vaak schuld en spijt. Ik deed zo mijn best om het goed te doen, dat als ik dan van mezelf het groene licht kreeg, als ik dan iets hebben mocht, dan ging het op ook. En niemand die er aankwam…haha..Het kon ook echt tot een eetbui leiden. Als ik iets aan het eten was, als ik uit eten was met andere mensen en die spontaan tegen mij zeiden: oh wat jij hebt ziet er ook lekker uit, is het lekker en dan voelde ik al: ga geen hapje aan me vragen. Mag ik eens proeven? Tuurlijk, maar dan in mijn voernijd klopte mijn portie niet meer. Nu had ik minder dan ik hebben mocht en ik mocht al zo weinig van mezelf.

En dat, daar waar ik dan dus ook geen voltooiing meer voelde in mijn eigen regelgeving binnen mijn dieetmentaliteit, kon dat leiden tot iets wat mij zo dwars ging zitten en wat zo’n opbouw kreeg dat het leiden tot overeten en enorme eetbuien konden dat dan uiteindelijk worden. Dus het vragen van een hapje aan mij in de jaren dat ik zo in die voernijd zat was een gevoelige kwestie.

Dus als jij last hebt van dieetmentaliteit, als jij merkt dat je eten indeelt in goed en fout en denkt in termen van dit mag ik hebben, dit mag ik niet hebben. Dit heb ik al gehad. Dit had ik niet moeten eten. Hoe ga ik dat compenseren? Dan denk je in restrictieve taal en creëer je daarmee schaarste. En het effect daarvan is dat het eten wat je dan mag hebben, dat gaat helemaal op ook. Tot op de laatste kruimel. Dus dat is de tweede reden waarom je blijft dooreten.

De derde reden is dat je blijft dooreten omdat je via dat eten iets aan het uitleven bent. Aan het opvangen bent of aan het fixen. Het eten wat je daar doet, gebruik je om iets uit te leven, op te vangen of te fixen. En dat kan vermoeidheid zijn. En je eet dan omdat je gewoon heel moe bent. Zo moe dat je de aandacht die je nodig hebt om bewust contact te maken met eten en jezelf, niet kan opbrengen. Maar ook omdat je energie wilt krijgen van je eten. En als je erg vermoeid bent en of dat nou geestelijk vermoeid is of fysiek vermoeid is, als je erg moe bent, dan hunker je vooral naar eten waar veel vetten en suikers in zitten. Dus je kan een prachtige maaltijdsalade krijgen. Als daar nootjes in zitten, pik je het eerst die nootjes d’r uit of er zitten gebakken aardappeltjes doorheen. Jij aast op die aardappeltjes. Je wilt snelle suikers binnenkrijgen omdat je van binnenuit voelt, een oer behoefte voelt om jezelf te fixen en erbovenop te krijgen. Wat je ook kan doen in het dooreten wat je daar doet is het opvangen en uitleven van stress die je voelt. En dat zijn vooral vaak de mensen die zeggen: ik eet altijd zo snel, t is echt hap, slik weg. Ik inhaleer mijn bord met eten. En wat daar gebeurt is dat je de energie van je dag, dat regelen wat je hebt gedaan: oh nog gauw even dit, nog gauw even dat, hier inspringen, daar helpen. Dit wil ik afronden. Die hoge energie neem je mee aan tafel en die leef je uit op je bord en de stress die je misschien bij je draagt die je hebt opgebouwd in de loop van de dag, die eet je er als het ware af. Je eet het eraf en je leeft m uit. En dus wil je net zo lang blijven eten totdat je merkt dat dat tempo afneemt. Dus dat intense proeven kauwen, slikken, nou proeven doe je niet zo, maar dat kauwen en slikken, kauwen en slikken, kauwen en slikken, daarin leef je die stress uit. En opgekropte energie kan ook emotionele energie zijn. De frustratie van de dag dat de dingen niet gaan zoals je wilt of de boosheid die je voelt, maar waar je geen uiting aan mocht geven. Machteloosheid die je misschien voelt.

Wat je ook kon doen, en dan heeft het niet die hoge energie is onderdrukt verdriet dempen, niet willen voelen, bij uit de buurt blijven. En als je jezelf maar vol genoeg stopt, en iedereen die dit heeft gedaan weet waar ik het nu over heb, dan raak je ook verdoofd. Je wordt ook dof en duf. En moe, te moe om nog te voelen dat je pijn hebt. Te moe om nog te voelen dat je verdriet hebt. Dus of het nou de hoge energie is van stress of frustratie, haast gejaagdheid of het is een onderliggend verdriet van machteloosheid of een boosheid die er niet mag zijn. Je wil m niet voelen, je wil er niet mee in contact voelen. Dan eet je door totdat je verdoofd bent, dof bent, uitgeblust bent en moe omdat je lichaam vermoeid is geraakt van al het eten wat je erin stopt. Dus hier in die derde oorzaak ben je iets aan het uitleven, opvangen of fixen.

Nou, dat is nogal wat…Het is nogal wat. Dus je brein wilt graag voltooiing. Wil dat de cirkel helemaal rond is. Jij voelt een verlangen om daar aan toe te geven en ook mee te bewegen. Als je last hebt van dieetmentaliteit, dan is de portie die je jezelf toebedeelt ook een portie waar je geen kruimel van wilt laten liggen. En als je eet om iets uit te leven, op te vangen of te fixen, dan is dat waar dat eten over gaat wat je daar doet en zeker niet over contact maken met je lichaam en gevoelens van verzadiging en sensatie van verzadiging.

Dus hoe kom je hier nou uit?

De allereerste stap is het herkennen wat speelt hierin voor jou? Dat eerste voorbeeld. De tweede, derde. Wanneer spelen ze misschien alle drie? Bewustzijn gaat je helpen om te kunnen herkennen wat hier gebeurt. En daar begint het altijd mee: kunnen herkennen wat er gebeurt. We willen herkennen wat er gebeurt. En in Etenslessen is één van de dingen die we doen is daar onderzoek naar doen. We beginnen met eerst jou te positioneren als leerling om onderzoek te kunnen doen zonder nog iets te willen veranderen in je relatie met eten, maar alleen maar het licht te schijnen op je relatie met eten. Wat speelt zich daarin af? Zonder oordeel alleen maar kijken, nieuwsgierig worden.

En dan, als je eenmaal ziet wat hier speelt, dan kom je op dat punt waarop mijn deelnemers ook zeggen: ok, maar ik ben eraan toe. Ik ben er klaar voor om hier verandering in te brengen. Dus nu wil ik overgaan tot actie. Ik wil een interventie en wat is dan mijn interventie? Je interventie is het moment kunnen herkennen waarop je voelt: alles wat ik nu nog eet, gaat over dat willen voltooien van mijn brein. Gaat over voernijd of dat uitleven, opvangen of fixen. Tot hier, tot dit punt waar ik nu gegeten heb, ging het over honger en daadwerkelijk samenwerken met mijn lichaam en zorgen dat ik verzadigd kan raken. Maar die honger is nu duidelijk weg. Die is er niet meer en dit zou het perfecte moment zijn om te stoppen.

Dat is de tweede stap, het kunnen herkennen. Dat punt waarop je verzadigd raakt en weet: alles wat ik nu nog door eet, doe ik om andere redenen. En als je dat punt kan herkennen, dan is dat het punt waarop je de dialoog aangaat met jezelf en waarop je ook zal horen wat je daar denkt. Welke gedachten je kiest die beargumenteren dat je door eet. En dat kan alleen al een zin zijn die zo simpel is als: het is zo lekker. Wat is dit lekker. Dat alleen kan al een drijfveer zijn om verlangen te voelen om door te willen eten. Wat je daar denkt is aan jou om te onderzoeken en te ontdekken. Want ik kan al die voorbeelden voor je opsommen die te maken hebben met uitleven, opvangen of fixen. En je dieetmentaliteit, maar dit is voor jou om je onderzoek mee te doen. Hier gaat het over.

Het is zo lekker. Ik wil niet stoppen. Het is gezellig. Ik heb hiernaar uitgekeken. En ik wil nu gewoon dooreten.

Heel vaak gaan er ook gedachten door ons heen die te maken hebben met het simpelweg afwimpelen van elke interesse om iets anders nog te doen dan dooreten. Oh nee, totaal niet. Nee, val mij hier niet mee lastig. Valt me hier niet mee lastig. Ik wil nu gewoon dooreten. En dit is het punt waarop je…en in Etenslessen geef ik je daar mijn tool voor: de switch zorgt dat je een nieuw scenario hebt klaarliggen.

Want als je blijft denken wat je altijd dacht, blijf je voelen wat je altijd voelde en daarmee doen wat je altijd al deed.

En je hebt een nieuw scenario voor jezelf nodig, een nieuw gesprek, een ander gesprek met jezelf, wat andere gevoelens voor je activeert. Alleen al het verschil ik wil nu nog niet stoppen. Ik wil niet stoppen. Dan doe je de deur dicht. Ik merk dat ik nu nog niet wil stoppen. En dus wordt het tijd om met mezelf hier naar te kijken. Als je weet dat je niet wilt stoppen, nog niet wilt stoppen. Maar bijvoorbeeld alleen al de gedachte kiest: maar ik ben wel bereid om te pauzeren. Als ik weet dat ik daarna ook weer door mag eten voel je misschien wel een opening.

En als je merkt dat je ook die opening niet wilt, dat je dat aanbod of die uitnodiging van jezelf ook afslaat, dan is je scenario nog niet sterk genoeg. Dan heb je nog te weinig contact met jezelf gemaakt hierover, buiten het eten om, want dat is wel wat voorbereidend werk wat dit van je vraagt. Je wilt dat scenario niet in het moment zelf moeten bedenken, want als je daarin iets aan het uitleven, opvangen of fixen bent en je zit in die drive van je automatische brein om een patroon te voltooien en je hebt last van voernijd, dan vraag je wel heel veel van jezelf als je daarin dat moment je scenario moet zien te bedenken en scheppend werk moet doen met je brein. Ik denk dat je jezelf dan overvraagd en onderschat wat de kracht is van dat willen uitleven, opvangen of fixen. Want dat is natuurlijk een manier waarmee jij je emotionele leven waarschijnlijk al jaren begeleidt en managed. Dus dit is werk wat je daarbuiten wil doen.

Dat scenario, de dialoog die je daar voert, wanneer je dan pauzeert is bedoeld om aan jezelf te kunnen verkopen waarom het zo waardevol is om te stoppen met eten op dit punt. En dat, dat heb je nodig. Je wilt dat zo goed voor jezelf hebben uitgeschreven en weten en voor jezelf kunnen pitchen, dat je jezelf daarmee kan aanzetten. En dat dat zo’n verleidelijk is zonder dat je er blij van hoeft te worden of enthousiast over hoeft te worden. Maar dat je zo goed voelt wat je wilt en waarom je dat wilt, fat je bereid bent om het ongemak om jezelf niet te fixen of iets uit te leven en dat verlangen wat je brein voelt om het patroon te voltooien, Om dat ongemak te ontmoeten. Daarmee te zijn. En als je alleen al bereid bent om te pauzeren en te zeggen: hey, ik voel dat ik nu nog niet wil stoppen met eten, maar ik ben wel bereid om te pauzeren en je weet daar die eerste knip te maken. Je schuift je bord even van je af. Of je gaat even achterover zitten, achterover leunen en je wordt observant van de situatie. Observant van je eigen denken ontstaat er al een ruimte. En als je die ruimte benut om dit gesprek met jezelf te hebben over waarom dit zo’n perfect moment is om te stoppen met eten, hoe blij je dat gaat maken, hoe licht je je gaat voelen de volgende ochtend. Hoe fijn het is om met lichte trek in je bed te liggen, omdat je dan heel diep slaapt en heel uitgerust wakker wordt en je zo capabel voelt, zo on top voelt en je lichaam zo blij is met wat je daar doet, dat je echt weet: als ik wakker word is het alsof ik jarig ben. Ik voel dat ik zo’n cadeau aan mezelf heb gegeven. Zo’n mooi geschenk ontvang daar. Het is fantastisch. Ik wil dat meemaken.

En als je daar contact mee kan maken en dat kan voelen, dat verlangen kan voelen, dan ben je aan de andere kant. En het eten wat je dan nog over het berg je op. Het kun je op elk ander moment alsnog gaan eten, want het stoppen wat je hier doet doe je niet vanuit restrictie. Niet omdat je je hongerbalans moet volgen omdat je het anders hebt verpest. Je doet het vanuit verlangen. Je mag wel dooreten, maar je wilt het niet. En je weet precies waarom.

Dit is het. En ik denk dat ik met het laten zien, door je te laten zien wat die drie belangrijkste oorzaken zijn, je nu ook heel duidelijk kan voelen waar je, ik wou zeggen tegen opgewassen moet zijn, maar ik bedoel maar te zeggen wat de kracht is van het patroon waar je hier mee dealt waar je mee te maken hebt. Een brein wat iets af wil maken. Emoties die je gewend bent op deze manier uit te leven, op te vangen of te fixen. Het feit dat eten ook gewoon lekker is en die gedachte die al jaren op je programmatuur staan die zeggen: maar dit is nu gewoon wat ik wil. Ik heb dit verdiend. Ik heb er naar uitgekeken. Ik heb het misschien gewoon nodig. Dit is nu even mijn moment, allemaal van dat soort zinnen die je totaal niet helpen.

Dat vraagt van jou dit werk. Je zal dit werk moeten doen en in de Etenslessen geef ik je daar de switch voor en begeleid ik je in het proces van dit gedachtewerk. Dit is wat je hier te doen hebt en buiten het eten om wil je dit scenario voor jezelf klaar hebben liggen. En dan kom je uit die trance. En het kan niet anders dan dat je daar wat ongemak bij voelt bij de eerste keren dat je dit doet. Maar ik beloof je ook dat dat gevoel, dat blije gevoel, wat ik omschreef, waarmee je wakker wordt, waarmee je voelt van: het is me gelukt! Het is me gelukt om voor de eerste keer die betovering van door willen gaan in die trance, door willen gaan met waar ik mee bezig ben om dit te doorbreken. En ik heb het niet gegeten. Het ligt in de koelkast. Het ligt in een bakje in de koelkast en dit is hoe ik me nu voel. Zo onafhankelijk, zo vrij, zo autonoom, zo trots. Ja, want het is ook echt een fantastisch gevoel. Het is één van de belangrijkste redenen waarom ik zo dol ben op mijn werk. Omdat dat zelfleiderschap wat je daar in ontwikkelt, die liefde voor jezelf, die liefde voor je menselijkheid, die liefde voor het hebben van zo’n menselijk brein wat wil doen wat het altijd deed. Als je dat met zelfleiderschap weet te krijgen op de plek waar je het hebben wilt en een nieuw patroon weet te creëren, kom je aan de andere kant. En het wordt elke dag makkelijker.

Want, en nu leg ik de bal helemaal voor je op de stip. Als je brein eenmaal gewend is dat het nieuwe patroon is: er blijft altijd eten op mijn bord liggen. Nu komt ie. Maakt het niet meer uit voor jou hoeveel eten dat is. Het patroon is: er blijft eten liggen. En waar het eerst voor jou zo gemakkelijk was, vanzelfsprekend om het allemaal op te willen eten wordt het nu, je kan het je bijna niet voorstellen, net zo gemakkelijk en vanzelfsprekend om eten te laten liggen.

Wat! Echt? Echt. Ik beloof het je. Ik beloof het je en het wordt voor jou de normaalste zaak. Je merkt het niet eens meer op en daarmee is je nieuwe automatisme geworden om te stoppen op je punt van verzadiging. Dat is je trance. Dat is je gewoonte. Zo vanzelf gaat dat. Geweldig. Het wordt zo gemakkelijk voor je. En dat stuk van het uitleven, opvangen of fixen van je emotionele leven, het managen van je emoties, dat is natuurlijk iets wat een andere pijler is. Wat je beoefent hier binnen dat volgen van je Hongerbalans. En het is een van de dingen waar ik in mijn programma natuurlijk op coach en in ondersteun, omdat niet alleen binnen de context van eten niet meer door elkaar te halen. Eten en je gevoelsleven begeleiden, maar om iemand te worden die altijd alles kan voelen. Of dat nou aan tafel is als je eet of op je werk of met je kinderen en alle andere activiteiten van je leven.

Eten en je emoties uit elkaar halen, zijn belangrijke stappen, één van de pijlers in mijn programma.

Dit is het. Dit zijn de stappen. Hiermee kom je aan de andere kant en wordt afvallen zo gemakkelijk voor je. Het is fantastisch. Het is fantastisch om deze trance te doorbreken en te merken dat je brein net zo makkelijk dan een nieuw patroon adopteert, dat dan vanzelfsprekend voor je is en waar je gewicht mee verliest, blij wordt met het gewicht wat je hebt en merk dat je hier in bent losgekomen van overeten. Hoe fijn is dat? Ik ben er volgende week weer. Ik wens je een heerlijke week. En als je nog niet op mijn wachtlijst staat: op 7 september gaan de deuren van Etenslessen weer open. Ik doe heel graag dit werk samen met je en kijk er naar uit. En je kan je aanmelden voor die wachtlijst via mijn website. Tot volgende week.