Afl. 150 De oplossing voor genotzucht

Genotzucht voelt als een plotseling verlangen naar eten. Variërend van zeurend tot intens spoort dit gevoel je aan tot eten. In deze les bespreek ik hoe dit verlangen ontstaat en wat je kan doen om het te verkleinen. Het is een van de belangrijkste vaardigheden die je in Etenslessen leert en de definitieve oplossing voor je strijd met eten.

Genotzucht wordt vaak als tekortkoming gezien, maar je ontdekt in deze les dat dit een misverstand is. Door te begrijpen hoe genotzucht ontstaat wordt het gemakkelijker om jezelf in deze emotie te begeleiden en je verlangen naar eten te verkleinen.

Luister naar deze waardevolle aflevering en ontdek de weg uit je strijd met eten.

---

Wat je ontdekt:

• Wat genotzucht is.
• Hoe genotzucht ontstaat.
• Wat je met genotzucht kan doen en welke optie het beste voor je werkt.

---

 

Transcript Afl. 150

Hallo, hoe is het? Ik heb je zo veel te vertellen. Ik ben net terug uit Amerika. Ik was daar op reis naar mijn business coach voor een driedaagse training en het was echt helemaal geweldig. We gaan het deze les hebben over het begeleiden van genotzucht en daar ga ik het zo meteen uitgebreid met je over hebben. Maar ik heb ook in die drie dagen dat ik daar op training was een mooi inzicht gekregen wat ik met je wil delen. En sowieso is het veel te leuk om je niet te vertellen over het verblijf in the Four Seasons in Orlando in het Walt Disney Resort. Het was echt de waanzin.

Mijn business coach wil je meenemen in dat wat voor je mogelijk is en ze wil je sterken in je vertrouwen als ondernemer. En daarom organiseert ze haar driedaagse training graag in een luxe hotel. En een half jaar geleden was ik in Kentucky, in Louisville, waar zijzelf woont. Dat hotel was super, maar niet the Four Seasons en ik had nog nooit in de Four Seasons gelogeerd en ik weet nu waarom ik die naam ken.

Dit hotel maakt helemaal waar wat je je voorstelt bij het summum, het mooiste van het mooiste. Ik dacht dat ik weleens luxe had gelogeerd, maar totdat ik meemaakte wat ze met je doen in the Four Seasons. Toen zag ik okay, nu begrijp ik het. Er kwam denk ik wel drie keer per dag iemand op mijn kamer als ik er niet was om te kijken hoe gebruikt ze deze kamer? Wat valt me op? Waar heeft ze behoefte aan? Wat lijkt er fijn? En als ik terugkwam was die kamer helemaal spic en span. Alles strak opgemaakt. M’n kleding was opgehangen in mijn walk-in closet en mijn bikini die ik een keer had gebruikt en die ik nat had uitgehangen aan het handdoekenrek. Daar was een klein miniatuur wasrekje voor uitgevouwen in de badkuip en er was die bikini overheen gehangen. Kom op! Overal flesjes bronwater..haha..Aan het zwembad en het is daar echt prachtig. De landscape in het groen zoals dat is aangelegd is bijna nep. Zo strak, zo mooi, zo’n prachtig design. En ik weet niet of je wel eens in Florida bent geweest, maar overal palmbomen. En wel zo vochtig in de lucht dat het er groen groen groen is. Echt prachtig. En aan het eind van de middag komt er ineens zo’n tropische regenbui recht naar beneden. Sprookjesachtig. Ik was drie dagen lang helemaal in de wolken.

Nou, aan het zwembad. Als je daar komt, maken ze een bedje voor je op. Dat krijgt dan een overtrek en bij je hoofdeinde rollen ze een kussentje op van een handdoek over de leuning heen, zodat je die in je nek hebt ter ondersteuning want ja, het is toch heel vermoeiend daar aan het zwembad! Hahaha…Dan brengen ze je een karaf met water en ijsblokjes en de dag dat ze voorbijkwamen en kleine bakjes uitdeelde met Frozen Grapes. Bevroren druiven. Want ja, je hebt toch iets nodig om af te koelen daar. Dat was echt voor mij de limit van oké, oké! Je hebt de top en dan over de top and I’ll take it! hahaha..Ik heb er echt enorm voor genoten en we zijn drie dagen lang gigantisch in de watten gelegd en ik heb veel foto’s genomen. Maar op de foto komt het toch nooit helemaal over zoals het is als je daar bent en dat prachtige uitzicht hebt en dat in het echt ziet. Het was fantastisch en dit is dat inzicht wat ik daar kreeg.

Op de derde dag s avonds was er een Award Ceremony om iedereen in het zonnetje te zetten die z’n omzet doelen had gehaald en de mensen op het podium uit te nodigen die allemaal in de top zaten van het genereren van hun inkomen. En ik vroeg mij van tevoren af: is het niet heel Amerikaans? Is dat nou nodig? Awards? Wat vinden wij nuchtere Hollanders daar nou van?

Maar later die avond, toen ik de muziek hoorde, het applaus hoorde en zag wat het met iedereen deed, inclusief mijzelf, want ik ben ook op dat podium gevraagd. Toen zag ik: niets is zo belangrijk als elkaar in het licht zetten. En zeker daar waar vrouwen last hebben van dat glazen plafond en je tegengehouden kan worden, misschien tegengehouden bent of in het verleden tegengehouden bent. In een commissie die nee kan zeggen, die kan zeggen we vinden je te oud, we vinden je te jong, we denken dat je andere prioriteiten hebt. We denken dat je dit niet kan. Hier was een zaal vol met vrouwen en ik denk drie mannen, twee mannen, tweehonderd vrouwen die allemaal van niets iets hebben gemaakt. Die allemaal op zichzelf hebben gewed en vaardigheden hebben ingezet om iets moois te bouwen waarmee ze de wereld mooier maken, waarmee ze andere mensen helpen. En dat met elkaar vieren en elkaar daarvoor in het licht zetten is wel degelijk van grote waarde. Iedereen huilde, ik ook en het was voor mij een vreemde gewaarwording om te zien hoe succesvol ik ben. Ik werd als een van de laatste mensen op dat podium uitgenodigd omdat ik het zo waanzinnig goed doe. En door die hele zaal vol met vrouwen te zien en om te zien dat ik in de top daarvan zat was heel raar omdat mijn leven, mijn dagelijkse leven, door het hebben van een online bedrijf niet veranderd is. Zoals mijn dagelijkse leven eruitzag toen ik nog geen klanten had. Een handjevol mensen wat mijn blog las, ziet er bijna nog hetzelfde uit als nu.

Nu ik honderden klanten heb en dat, dat zien daar in die award ceremony spiegelde voor mij, Marjena: je bent echt heel erg goed in wat je doet. En een collega van mij die ook coacht op het creëren van een goede relatie met eten, die zei: Weightloss is just the beginning toen zij op dat podium stond. En ik dacht het is waar, het is waar. Het was mij nooit gelukt. Nooit, nooit, nooit, om goed te worden in ondernemen, om Etenslessen te bouwen en zo robuust te maken en zo stevig te maken als ik dat heb gedaan, als ik niet eerst maar strijd met het eten had opgeruimd. Die strijd met eten, die hield mij zo klein. Die ondermijnde mijn zelfbeeld, ondermijnde mijn zelfvertrouwen en slokte heel veel van mijn mentale en emotionele energie op. En eetbuien slokte ook heel veel van mijn fysieke energie op. Dus de prijs die ik betaalde voor mijn strijd met eten was hoog en die hield mij in de andere gebieden van mijn leven klein. Mijn professionele leven leed onder mijn strijd met eten. Ik kon mijn potentieel niet verwezenlijken. Doordat ik zo gepreoccupeerd werd door mijn strijd met eten. Door mijn compulsie om te overeten, door het aankomen waarvan ik dan niet wist hoe ik dat kon stoppen, wat zo onveilig voelde.

En als ik dan mijn gewicht onder controle had, dan was het alleen bij gratie van obsessie, continue controle, continu vechten tegen mijn verlangen naar eten. En toen ik mij realiseerde: gewichtsverlies is nog maar het begin, kon ik ook zien dat het belangrijk is dat ik dit stuk van mijn leven met je deel.

En dat ik dat niet verberg en dat ik niet denk: nou, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Dim je eigen licht. Andere mensen mogen vinden dat je goed werk doet. Je mag het niet benoemen, je mag daar niet voor gaan staan en ik zie dat nu echt na deze reis anders. Ik zie dat echt als een misverstand. Het is juist belangrijk dat ik je laat weten wat het oplossen van mijn strijd met eten voor mijn mogelijk heeft gemaakt en dat mijn potentieel nu zo tot bloei kan komen dat ik zo alles van mijzelf kan benutten. Mijn beste denken, mijn veerkracht, m’n creatieve talenten, het is allemaal volledig beschikbaar geworden nadat ik m’n strijd met eten heb opgeruimd. En dat is natuurlijk voor jou zo’n belangrijke boodschap. En misschien heb je helemaal geen ambitie om te ondernemen. Daar gaat het helemaal niet om. Het gaat erom dat als je je realiseert hoe jij kan komen opdagen in je leven als je dit probleem helemaal van je hebt afgeschud.

Als het geen issue meer is, hoeveel ruimte je dan overhoudt in je hoofd, hoeveel ruimte je overhoudt in je stressbestendigheid, in je veerkracht omdat je niet continu wordt belast door dit probleem. En dat wil ik voor je voor leven. Dat wil ik je laten zien en dat wil ik niet voor je verbergen. En daarnaast is het natuurlijk ook zo dat Etenslessen niet zo robuust was geworden als het niet ook een heel effectief succesvol programma is. Mijn klanten trekken klanten aan omdat ze aan hun vriendinnen en aan hun familie vertellen en hun familie ook aan ze kan zien dat ze zijn veranderd en dat laten ze me voortdurend weten. Ze vallen niet alleen af. Ze veranderen ook in wie ze zijn. Ze worden die volgende versie van zichzelf, zoals ik dat ook geworden ben. En inmiddels denk ik al meerdere keren die volgende versie van mezelf geworden ben. Steeds meer in mijn persoonlijke kracht, steeds meer gedragen en geborgd in een fantastische relatie met mezelf die het beste in mij naar boven haalt. En dat is wat mijn klanten met zichzelf doen in mijn programma. Gewichtsverlies is nog maar het begin.

Ok, dus dat. Ik heb het ook gedeeld op social media. Ik dacht oké, hier zit dan m’n coming out. Hier ben ik helemaal bougie aan het zwembad. In de Four Seasons in Orlando, als een knetterend succesvolle onderneemster die een prachtig bedrijf heeft gebouwd en die daar een prijs voor ontvangt. En terecht. En het was me allemaal niet gelukt als ik mijn strijd met eten niet had opgeruimd en mijn klanten niet zo succesvol zijn in mijn programma.

En dan, nu gaan we het te hebben over één van de aspecten, een van de pijlers van mijn programma: het begeleiden van genotzucht.

Het begeleiden van genotzucht, een intens verlangen naar overeten wat je kan voelen terwijl je weet dat je geen honger hebt. Je maag vraagt niet om voedsel, maar jij voelt: ik wil nu eten. Dat intense verlangen. Dat wil je leren begeleiden en kleiner maken. En dat is een van de dingen die je in mijn programma leert. Het is een van de vaardigheden die jouw succes na mijn programma duurzaam hebben gemaakt, waardoor je weet dat je nieuwe gewicht ook je nieuwe normaal is. Omdat je dit te goed hebt leren begeleiden en kleiner maken. En als ik dat niet zo goed had geleerd, was ik nu niet zo goed in staat geweest om mezelf te begeleiden in alles wat ik voel. En dus deze vaardigheid, het leren begeleiden van genotzucht, staat tot je dienst in alle andere aspecten van je leven. En niet alleen als het gaat om afvallen en het creëren van een fijne relatie met eten. Dus laten we daarnaar gaan kijken.

Wat is het eerste stuk wat we hiervan willen begrijpen? Wat is precies genotzucht? Genotzucht maakt onderdeel uit van de emotie van verlangen. Je verlangt ergens naar en verlangen kan zich in verschillende gradaties laten zien. Je kan verlangen naar de natuur, je kan verlangen naar tijd voor jezelf, je kan verlangen naar vriendschap en connectie. Dit zijn allemaal hele fijne verlangens, maar het zijn geen verlangens waar je acuut alles voor uit je handen laat vallen omdat je je gedwongen voelt om toe te geven aan dat verlangen. Het is een kalm besef waar je op een goed moment besluit om iets mee te doen. Dat verlangen naar de natuur of meer tijd voor jezelf of het voelen van connectie, binding en vriendschap.

Aan andere kant van het spectrum zit urgent verlangen. Verlangen, wat voelt als iets wat nu direct moet gebeuren en nu direct noodzakelijk is. En dat is iets wat we in relatie tot eten vaak kunnen voelen. En de interessante vraag is natuurlijk waarom voelt het ene verlangen kalm en niet urgent en het andere verlangen wel? Waarom voelt het verlangen naar een goed gesprek met je beste vriendin kalm en een verlangen naar eten soms acuut? En het antwoord vinden we in ons brein in wat ze noemen de motivatie triade. Ons brein wil altijd plezier najagen en pijn vermijden. En dat zo efficiënt mogelijk met zo min mogelijk inspanning. En om dit te doen zoekt ons brein, het primitieve deel van ons brein, voortdurend naar beloning. En in het vinden van beloning is de ene beloning groter dan de andere.

Van een goed gesprek met je beste vriend of vriendin krijg je geen dopamine hit in je brein. Van snelle suikers wel. Dat goeie gesprek met je beste vriendin of vriend voelt als verbonden warm, als liefde. En dat is een hele fijne energie en je maakt daarbij toevallig in dit geval oxytocine aan. En dat hormoon voelt heerlijk. Maar het spoort je niet aan om dat gedrag van dat fijne gesprek acuut te herhalen. Dus je hebt net opgehangen. Je hebt die vriendin gesproken en je belt er meteen nog een keer. En nog een keer en nog een keer en nog een keer. Dan houdt waarschijnlijk die vriendschap ook geen stand. Waarmee ik alleen maar wil aangeven dat als je dat gesprek hebt gevoerd, dan voel je een voldoening. Het is fijn, je hebt elkaar gesproken en je teert nog een tijdje op dat warme gevoel van die fijne connectie van ‘wat ben ik toch dol op haar.’ Of ‘hé, wat ben ik toch gek op hem.’ ‘Wat hebben we het toch leuk met elkaar wat en wat begrijpen we elkaar toch goed.’ ‘Wat zitten we toch fijn met elkaar op één golflengte’ en t is klaar, dat gesprek, dat was het. Je bent weer helemaal vervuld en verzadigd daarin. Je blijft niet bellen.

Met dopamine is dat anders. De dopamine hit die je krijgt van snelle suikers en dopamine is een neurotransmitter. Die vertelt je wel degelijk oké, ga door, blijft dit doen. Nog één. Nog één. En dat komt omdat snelle suikers geconcentreerd voedsel zijn. Wat een kunstmatige, onnatuurlijke, intense reactieresponse geeft in je brein die je brein vertelt: dit is geweldig, blijft dit doen. Hier krijg ik een mega beloning van! Helemaal uit verhouding, terwijl een goed gesprek dat niet doet. En hoe vaker we de beloning, de intense beloning, die buitenproportionele, intense beloning herhalen van snelle suikers, hoe meer je brein leert om die beloning ook te verwachten. Dus incidenteel snelle suikers eten leert je brein wel direct van. Het leert dan direct: oh, daar op die plek en die tijd kwam ik deze fantastische beloning tegen. Je brein leert onmiddellijk daar, dan, die beloning. Maar hoe vaker je dit herhaalt, hoe meer je brein die beloning ook begint te verwachten. En dus ben je een gewoonte aan het creëren, onbewust een gewoonte aan het creëren.

Ik ontwikkelde die gewoonte, daar heb ik al vaker over verteld in de podcast onder andere, ik heb hem op heel veel tijden en plaatsen ontwikkeld, maar onder andere in de overgangssituatie tussen werk en thuis. Als ik klaar was met mijn werk, dan had ik communicatietraining gegeven en dan stapte ik in de auto. En dan was ik nog vol van het verwerken van hoe ik vond dat ik de training had gegeven. En dan evalueerde ik wat ik vond dat ik goed had gedaan. En dan dacht ik aan de dingen waarvan ik vond dat ik die beter had kunnen doen. En daar was ik dan nog vol van. En ik was ook moe, geestelijk vermoeid en ik compenseerde dat vaak met een iets van snoep of snacks bij het benzinestation. En op den duur had mijn brein zo goed geleerd om de beloning van dat benzinestation, bij dat benzinestation te verwachten, dat als ik alleen al die gele schelp van de Shell zag met over zoveel honderd meter of over zoveel kilometer, is er een Shell station, dan maakte ik al speeksel aan en maakte ik al dopamine aan en dan werd mijn brein al onrustig en kon ik alleen nog maar denken aan het eten wat ik dan wel of niet zou gaan kopen en begon het gevecht zeg maar, omdat ik s ochtends altijd vast van plan was om het op de terugweg niet te doen. En dat gebeurde dan toch. En dat had hier mee te maken. Ik had mijn brein geleerd dat het die ongelooflijk intense beloning kon verwachten.

De andere kant hiervan, de andere kant van het ontwikkelen van deze genotzucht, waarbij dat brein begint te anticiperen op die beloning en je aanspoort om die beloning te halen, is dat met het eten van die snelle suikers werkelijk alles wat je in de weg zat tijdelijk, volledig naar de achtergrond verdwijnt. En als je een brein hebt wat gevoelig reageert op snelle suikers, dan merk je dit effect des te sterker.

Ik heb inmiddels meer dan duizend mensen, ruim duizend mensen, uitgebreid geïnterviewd over hun relatie met eten, mensen die een strijd met eten ervaren en mensen die dat niet ervaren. En ik heb duidelijk kunnen herkennen dat niet iedereen even gevoelig reageert op het eten van snelle suikers. Mijn familie zitten daar ook neurologische verschillen in. Mijn biochemie reageert anders op snelle suikers dan die van mijn zusje. Het is fascinerend. Zelfde gezin, zelfde opvoeding. En mijn brein ging heel erg aan van snelle suikers en dat van haar niet. En als je een brein hebt wat daar zo gevoelig op reageert, dan verdwijnt bij het eten van die snelle suikers al het andere even tijdelijk naar de achtergrond. En daarmee kun je dus negatieve gevoelens manipuleren. En wat ik mezelf daar onbewust had aangeleerd, iedere keer bij die gele schelp van de Shell, bij dat benzinestation, was dat ik de vermoeidheid van de training, eventuele onzekerheden die ik voelde over de training die ik had gegeven, dat lastige gesprek misschien met iemand, die steek die ik misschien had laten vallen of daar waar ik er iets uit had geflipt waarvan ik dacht o, veel te persoonlijk, ik weet het niet, ik verzin maar wat, dat rumineren daarover, daar over na blijven denken, was weg zodra ik at. Heerlijk, oase van rust. En er was alleen nog maar dat proeven, kauwen, slikken. Zo fijn. Ik had dus een stopknop ontdekt, een manipulatie knop ontdekt en de kans is groot dat jij die ook hebt ontdekt.

En dat betekent dat je een dubbele beloning uit overeten haalt. Niet alleen die fantastische, dat fantastische gevoel die voldoening van Wow dit is lekker, zeg. Maar ook, los daarvan, dat je je eigen gevoelsleven kan manipuleren. Je kan het instant gezellig maken. Terwijl je misschien moe bent, een beetje gaar van je werk, lange dag hebt gehad. Maar je hebt het instant naar je zin door jezelf te belonen met wat te eten. Je bent gestrest. Er zit je misschien iets dwars. Je kan het instant naar de achtergrond krijgen door jezelf iets te eten te geven.

Wat je dus te leren hebt en wat je leven voorgoed gaat veranderen is hoe je hier verandering in brengt. En wat we in de dieet industrie hebben geleerd is om het te bevechten. Om er wilskracht tegenaan te smijten. En zodra je dat verlangen voelt in verzet te gaan en te zeggen: nee, dit doe ik niet. Dit doe ik niet, dit doe ik niet. Ik raakte er vaak ook een beetje van in paniek omdat ik het gevecht uiteindelijk vroeg of laat altijd verloor. En dus waren er ook genoeg keren waarop ik dacht: ik geef er maar meteen aan toe. Dan heb ik het gehad. Want anders bouwt het zich alleen maar verder op dat verlangen wat ik nu voel, wat ik op wilskracht bevecht en dan ontploft drie dagen later alsnog de bom. En dan heb ik een eetbui die drie keer zo erg is en intens is dan wanneer ik nu maar gewoon dan dit ene ding eet.

En dus leerde ik mezelf of er maar direct aan toe te geven. Dan heb ik het gehad. En als jij dit erkent, dan heb je misschien regelmatig dingen gegeten om maar alleen van die genotzucht af te zijn. Van die urgentie die je voelt. Maar je beleeft helemaal geen plezier aan wat je eet daar. En dat ervaar ik en dat ervaren mijn klanten vaak als een heel diep donker punt. Iets gaan eten wat je eigenlijk niet eens wil eten omdat je je zo’n slaaf voelt van je genotzucht en totaal niet weet hoe je het op een andere manier kan oplossen en dan dus denkt laat ik het nou maar doen, dan heb ik het maar gehad. Ja dus toegeven is een van de dingen die je zelf hebt aangeleerd te doen.

Met de diëten die je hebt gevolgd heb je geprobeerd om het te bevechten, dat is je tweede optie. In verzet gaan en op je tandvlees zeg ik: doe het niet, het gebeurt me niet. Een derde optie die ook vaak wordt gebruikt, is om elke situatie te vermijden die je kan triggeren. En ook dat is iets wat ik in het verleden heb gedaan. Dan ging het net een aantal dagen goed met eten en dan dacht ik oh nee, die borrel. Ik ga daar liever niet heen, want ik weet dat als ik daar sta en ik zie al die bakjes en het ziet er lekker uit. En ik hoor het andere mensen eten. Ze pakken het, ze reiken het me aan. Het wordt me aangeboden. Dan ga ik die genotzucht voelen. Dan ga ik dat verlangen voelen. Ik ken mezelf. Het is een trigger. En dan dus maar liever niet gaan. En ik heb daarvoor en jij misschien ook best hele leuke uitjes laten schieten. Leuke verjaardagen, leuke borrels waar ik ook echt zin in zou hebben gehad, maar waarin ik mezelf gewoon niet vertrouwde. Het gaat niet goed, kan ik niet doen.

Dus eraan toegeven, het bevechten of vermijden. Dit zijn de drie opties die je meestal kent voordat je bij Etenslessen komt.

En wat ik met je wil delen is dat er nog een vierde optie bestaat.

En in de vierde optie besluit je om het verlangen wat je voelt, om die genotzucht die je voelt, toe te laten. En te observeren. Je hebt er niet voor gekozen voor dit gevoel, maar je hebt jezelf je brein onbewust aangeleerd om een beloning te kunnen verwachten in bepaalde situaties, op bepaalde tijdstippen. En zodra je op die plek bent, op dat tijdstip, maakt je brein dopamine aan en spoort je aan om te eten. En dat urgente verlangen wat je daar voelt, die genotzucht die je voelt zodra je besluit: ik hoef hier niet aan toe te geven. Ik hoef dit niet te bevechten. Het is er nu toch al. Ik laat het toe en maak er ruimte voor. En dat betekent dat je besluit om de sensatie van dat verlangen te observeren. En dat is een compleet andere positie die je inneemt dan bang zijn voor dat gevoel of gefrustreerd raken om dat gevoel, hè, dan stapel je daar als het ware nog gevoelens bovenop. En je besluit vanuit kalmte om te zeggen: ik heb hier niet voor gekozen, maar dit gevoel is er nu en ik laat het toe in mijn lichaam. Ik maak er ruimte voor in mijn lichaam. Er gaat hier niets mis. Er is niets mis met mij. Want dat ben je misschien geneigd te denken als je door dit gevoel wordt overvallen. Maar er is niets mis met jou en er gaat hier niets mis. Je brein doet wat het in al die duizenden jaren evolutie heeft geleerd te doen en dat is plezier najagen, pijn vermijden en dat zo efficiënt mogelijk. En overal waar het beloningen heeft gevonden die jou kunnen helpen overleven, heeft het onthouden waar en wanneer die te vinden waren. En daar waar je die beloning regelmatig hebt herhaald, heeft je brein geleerd om je aan te sporen die beloning te gaan halen.

En daarmee is het ervaren van genotzucht een teken dat je een heel gezond brein hebt. Er is niets mis met je. Sterker nog, je hebt een heel gezond, goed functionerend brein. Dit betekent alleen ook dat jij nu last hebt, dat jij nu last hebt van je gezonde brein, maar dat wat je dat brein hebt aangeleerd kan je het brein ook afleren.

Want nu komt het goede nieuws.

Ons brein wil efficiënt zijn. Het aanzetten van genotzucht kost je brein energie en daar waar het die energie spendeert aan jou aansporen doe nou, doe nou, pak nou, pak nou, eet nou, eet nou, daar waar die aansporing niet wordt beloond leert je brein, direct vanaf dag één: oh wacht even, ik geef hier nu energie af die niet in een beloning bij me terugkomt. En dat is verspilling. En elke keer, elke dag dat je genotzucht niet beloont met voedsel, zal je brein er minder lang in investeren en minder intens in investeren. En dat betekent dat jouw genotzucht gaat afzwakken en verdoven.

En wat je in mijn programma leert is precies hoe je dat doet en hoe je dat begeleidt. En ik bet je in mijn programma door je ook te leren hoe je die negatieve gevoelens, want dat was de andere kant van die beloning, het was een dubbele beloning, de negatieve gevoelens die je altijd weg maakte met eten, managet met eten, hoe je die verwerkt zonder eten. En daarmee komt het allemaal voor je bij elkaar in mijn programma.

Deze vaardigheid ga je leren op 14 september. 14 september gaan we van start. Dan open ik de deuren opnieuw van Etenslessen en gaat er een nieuwe groep van start. Ik weet dat er heel veel mensen op dit moment daar op zitten te wachten en ook aan mij gevraagd hebben: wanneer gaan de deuren weer open? 14 september is het zover.

Dus als je voor de laatste keer wilt afvallen, als je een einde wilt maken, voorgoed een einde wilt maken aan het last hebben van dat urgente verlangen van die genotzucht, dan is dit de tijd om in te stappen. Meld je daarvoor aan op mijn wachtlijst. Ga naar etenslessen.com. Meld je aan voor de wachtlijst, dan ontvang je de ins en outs daarvan. Dan neem ik je mee. In aanloop naar de veertiende is er ook een gratis les die ik geef om je helemaal voor te bereiden op alles wat je gaat leren en je te helpen om al direct met meer bagage, met meer kennis mijn programma in te stappen. En we maken daarin jouw succes onvermijdelijk.

Ok, dit was wat ik voor je had. Ik heb er ontzettend veel zin in. Ik kijk ernaar uit om je te ontvangen en ik ben er volgende week weer. Tot dan.