Afl. 174 Power vragen voordat je overeet

Verlangen naar overeten heeft een signaalfunctie. Het komt je iets vertellen. Door jezelf daar vragen over te stellen kan je belangrijke informatie opdiepen en overeten overbodig maken. Ik geef je de powervragen waarmee je dit doet en bespreek de valkuil die je wilt vermijden.

Een probleem laat zich pas oplossen nadat het eerst is begrepen. Met behulp van de powervragen krijg je dat begrip. Het resultaat is blijvend gewichtsverlies.

---

Wat je ontdekt: 

• Drie powervragen voordat je overeet.
• De valkuil die je wilt vermijden.
• De praktische stap die je vandaag kan zetten als je naar eten verlangt maar geen honger hebt.

---

 

Transcript Afl. 174

Hallo, hoe is het? Hoe gaat het met je? De driedaagse workshop Stop Overeten was een groot succes. Ik heb zoveel positieve reacties gekregen en bloemen thuis ontvangen. Dank je wel daarvoor. Geweldig! De opkomst was enorm hoog en ik heb van heel veel mensen gehoord dat ze er zo ontzettend veel aan hebben gehad. Ik heb er zelf ook echt enorm van genoten. Ik vond t ontzettend leuk om te doen! Vond het ontzettend leuk om je live te coachen en voor iedereen die daar aan deelnam was het spannend, maar zo waardevol om te doen. Het was een heel groot succes en voor herhaling vatbaar. En ik heb ook van veel mensen te horen gekregen: ik wil deelnemen aan Etenslessen, dat lukt me nu niet, maar wanneer ga je weer open? Ik ga weer open begin april, dus dan kan je instromen. Bereid je daarop voor. Begin april gaan we met elkaar werken en ga ook jij jouw strijd met eten opruimen en gewicht verliezen, blijvend gewicht verliezen en jouw fijne relatie met eten creëren. Dus daar kun je je alvast op verheugen. Begin april gaan we weer open en ben je welkom.

Wat ik voor je wil doen in de periode daar naar toe is in opvolging op die workshop, waarbij we met elkaar hebben ingezoomd op de kracht van het moment na overeten en hoe je dat moment in je voordeel kan gebruiken om je relatie met eten in ontwikkeling te brengen en overeten op te lossen, vind ik het interessant voor je om het in deze aflevering met je te hebben, in deze les met je te hebben, over het moment voordat je overeet. Want ook daar schuilt een grote kracht en is al je macht voor je beschikbaar en kan je een verschil voor jezelf maken. Dus in de workshop ging het over het moment na overeten en hier wil ik met je kijken naar het moment voor overeten.

Wat ik in die workshop zei is dat de weg uit overeten, overeten is. Je gebruikt het overeten wat je doet om jezelf beter te leren kennen. Nu kan je datzelfde moment ook gebruiken als je alleen al verlangt naar overeten. Dus dan hoef je het nog niet eens te doen, het feit dat je er naar verlangt brengt jou dezelfde informatie als het overeten zelf. Dus het moment voordat je gaat eten, alleen al omdat je ernaar verlangt terwijl je weet dat je geen honger hebt, is een heel waardevol moment. Dat moment heeft namelijk een signaalfunctie. Het komt je iets vertellen en je kan dat moment gebruiken om jouw relatie met eten beter te leren kennen en jezelf beter te leren kennen. Voordat ik dat moment ga bespreken, helpt het misschien als ik eerst het onderscheid tussen honger en schijnhonger opnieuw voor je duidelijk maakt. Misschien luister je nog maar net naar de podcast, naar deze podcast. Welkom, welkom hier in de wereld van Etenslessen. En wat is nou precies het verschil tussen honger en schijnhonger zoals ik dat noem.

Honger waarbij jouw lichaam daadwerkelijk behoefte heeft aan brandstof, kenmerkt zich door een signaal in je maagstreek. Je voel daar een hol gevoel of een samentrekken van je maag en er is een hormoon geactiveerd ghreline wat jou vertelt: ik heb wat voor je nodig. Geef me brandstof. Deze honger, waarachtige maaghonger komt langzaam op. Er is een eerste moment waarbij jij helemaal niet aan eten denkt, niet met eten bezig bent, maar ineens voel je van binnenuit, ik merk dat ik trek begint te krijgen. Dus je verlangen komt duidelijk uit je maagstreek vandaan. Begint daar. Daar begint het. En omdat je maagstreek aandacht van je vraagt, bedenk jij ineens O, wacht even, ik geloof dat ik straks wat moet gaan eten. Het is een eerste moment en een lichte prikkel die je daar voelt. Dat moment gaat voorbij en even later komt het bij je terug. En dit keer iets intensiever, iets intenser, iets duidelijker. Je voelt: O ja, ik, ik moet inderdaad wat gaan eten. En die o ja, is een hele fijne samenwerking van je lichaam, waarmee je eerst gewoon even heel zachtjes op de schouder heeft getikt en heeft gezegd van hee, denk je d’r aan, ik heb wat van je nodig, ga je dadelijk even eten? O ja, ik geloof dat ik straks moet gaan eten. Nu word je nog een keer op de schouder getikt, maar iets duidelijker van hey, ga je er nog achteraan? Achter dat eten? Want je krijgt nu echt trek. En dit is precies hoe de natuur het heeft bedoeld. Honger is niet acuut, het is geen noodsituatie. We hadden de oertijd niet kunnen overleven als we van het ene op het andere moment ineens in een crisis zouden belanden met ons lichaam en acuut voedsel nodig zouden hebben. Honger, maaghonger zwelt langzaamaan en begint heel licht en subtiel, verdwijnt, komt bij je terug. Ietsje duidelijker komt weer bij je terug. En dat is vaak het moment waarop je echt denkt oké, nou krijgt het prioriteit van me. Nu ga ik toch echt eten. En dat is precies hoe het voor jou het aller prettigst voelt. Dit is die honger die je wilt pakken en gebruik van wilt maken. Want deze honger is krachtig genoeg om jou te laten communiceren met je lichaam en goed te kunnen voelen waar je behoefte aan hebt. Je hebt nu echt duidelijk trek, stevige trek en dat betekent dat je, als je het aan jezelf vraagt, er goed achter kan komen waar je behoefte aan hebt.

Iets warms of iets kouds, iets lichts of iets met meer massa. Iets wat lekker spicy is, pittig is of wat milder van smaak. Als je verkennende vragen aan jezelf gaat stellen, ga je ook duidelijk voorkeuren kunnen opmerken. Je lichaam praat tegen je en door terug te praten, vragen te stellen worden je smaakpapillen geactiveerd. Je reukvermogen neemt toe en je krijgt een duidelijk beeld van waar je nu precies behoefte aan hebt. Een lekkere stevige maaltijdsoep met een gebakken ei met, ik noem maar wat, wat het ook is voor jou. En bij deze trek, deze duidelijk waarneembare trek, zal je ook merken dat je lichaam je altijd zal vragen om voedsel waar ook daadwerkelijk nutriënten in zitten, waar je daadwerkelijk iets aan hebt. Als je jezelf hierin negeert of vertelt dat je geen tijd hebt, of dat het nu niet kan of dat wat jij wilt er niet is en je laat jezelf nog hongeriger worden, dan merk je op een gegeven moment dat je onverschillig wordt naar wat je dan eet. En dan wil je alleen nog maar het soort voedsel waar je zo snel mogelijk zoveel mogelijk energie van binnenkrijgt. En dat is dan meestal geen puur en onbewerkt eten, want dat zou je je eerst nog moeten klaarmaken en daar ben je nu te ongeduldig voor geworden.

Op deze manier met jezelf leren samenwerken is ontzettend fijn. Je ontdekt echt wat de sweetspot is van de samenwerking met je lichaam daar waar honger niet te hongerig is, maar je trek wel stevig genoeg om heel goed te kunnen voelen waar je behoefte aan hebt. En zodra je het vertrouwen ontwikkelt in deze samenwerking, ervaar je ook geen stress of negatieve gedachten daarover. Het is niets om tegenop te zien. Het is iets wat je heel erg welkom heet, waar je blij mee bent. Omdat binnen deze samenwerking eten echt ontzettend lekker smaakt. Omdat je zo goed kan ruiken en proeven Als je te vroeg gaat eten, sta je nog niet aan op deze manier. Je hebt eigenlijk nog geen behoefte aan voedsel. Daardoor smaakt het minder lekker, ruik je het minder goed en weet je eigenlijk ook niet precies waar je behoefte aan hebt. Als je er te vroeg bij bent, trek je meestal alleen maar het kastje open en kijk je naar wat er in je voorraadkast staat of in je koelkast ligt en baseer je daarop wat je eens zal gaan eten. Je laat de prikkel van buitenaf komen. O, er is nog dit of dat in huis. Laat ik dat dan maar nemen of dit is wat ik mag hebben. En dan leun je op je regels van diëtiek wat goed voor je is of waar je niet dik van wordt. En dan luister je niet naar je lichaam, maar ben je met je gedachten in je hoofd en baseer je de keuzes die je maakt op het eten wat je voor je ziet.

Schijnhonger, zoals ik het noem. Zin hebben in eten, maar geen behoefte hebben aan brandstof is iets wat je doet om hele andere redenen. Omdat je aan eten denkt. Eten ziet, ruikt, hoort. Iemand is in de keuken aan het rommelen en gaat wat pakken. En nu wil jij ineens ook wat. Omdat je voelt dat het nu mag en iemand anders gaat ook eten. Of omdat je ooit is geleerd. O, ik heb nog niks gegeten en het is al bijna…vul de klok maar in die voor jou een soort van signaal zou zijn. Nu moet ik toch echt wat eten, want dat is me ooit zo geleerd, want als ik nu niet eet, heb ik m’n ontbijt overgeslagen of me lunch overgeslagen. En ik leerde als kind dat dat niet goed is. Dat zijn allemaal ideeën die in je hoofd zitten, maar met je lichaam niets te maken hebben. En voor je lichaam zijn er altijd maar twee standen er is behoefte aan brandstof of er is geen behoefte aan brandstof. En het verschil kun je duidelijk merken als je maar lang genoeg wacht.

Met pieken en dips in je bloedsuikerspiegel heeft dit niks te maken. Pieken en dips in je bloedsuikerspiegel kunnen je onrustig maken en zoekend maken en maken dat je denkt ik wil wat ik heb wat nodig. Maar je voelt geen prikkel in je maagstreek. Het is een heel belangrijk verschil en het werkt in je voordeel om dat verschil op te kunnen gaan merken. Het is één van de dingen waar ik je in begeleid in Etenslessen. Het verschil kunnen opmerken tussen honger en schijnhonger.

Als je nou opmerkt dat je wilt eten en je kan merken dat het schijnhonger is. Je hebt duidelijk je lichaam vraagt nergens om. Misschien heb je zelfs pas nog geluncht. En je merkt, je weet, je voelt, er is duidelijk geen sprake van honger in mijn lichaam. Mijn lichaam heeft geen behoefte aan brandstof en toch wil ik nu eten. Ik wil duidelijk eten. Dat moment, daar praten we nu over.

En wat kan je daarmee?

Wat ik je wil aanbevelen als eerste stap is om jezelf hierin niet af te wijzen en niet direct de conversatie af te breken door te zeggen: je hebt nu geen honger. Dus als je nu gaat eten, doe je het fout. Direct veroordelen, je verlangen voor oordelen creëert een spanning. En die spanning leidt meestal juist tot overeten. En als je hiernaar luistert omdat je een strijd met eten ervaart, omdat je vaak eet zonder honger, dan weet je precies waar ik het nu over heb. Het is dat s ochtends opstaan met het voornemen Oké, vandaag overeet ik niet, vandaag houd ik me aan mijn plan. Ik wil zo graag afvallen. Ik wil zo graag stoppen met overeten. Vandaag doe ik dit niet. En dan zodra je merkt dat je naar eten verlangt en onrustig wordt en iets wil hebben, boos op jezelf worden. En door boos op jezelf te worden en dit moment jezelf in dit moment af te wijzen, kan je niets te weten komen. De conversatie wordt afgekapt. Je verlangen mag er niet zijn en door het afwijzen van je verlangen in dat moment mis je de kans om meer te weten te komen over dat verlangen. Volg je me? Dus hoe kun je dit moment nou in je voordeel gebruiken?

Er zijn power vragen die je jezelf kan stellen en de eerste vraag die je jezelf kan stellen is wat zou ik willen dat dit eten nu voor mij doet? Wat wil ik dat dit eten nu voor mij doet? Als ik nu zou gaan eten, welke functie heeft het dan voor me? Want ik weet dat ik geen honger heb, dus daar gaat het niet over. Het gaat duidelijk over iets anders. Wat zou dat kunnen zijn? En als je die open vraag stelt en je bent oprecht geïnteresseerd in dat antwoord. Niet met de agenda om te kunnen voorkomen dat je overeet, maar echt daadwerkelijk oprecht omdat je jezelf beter wil leren kennen. Hey, je verlangt nu naar eten. Wat zou je willen dat dat eten voor je doet? Dan komt er een antwoord. En toevallig zei iemand in de driedaagse workshop iets waar wat ik herkende als iets wat ik zelf ook vaak dacht op dat moment. En ik zeg wel vaker in mijn programma we denken allemaal hetzelfde. Waarmee al die coaching altijd jouw coaching is. Maar goed, wat zei ze was: ik wil nu gewoon even met rust gelaten worden. Bam, die. Die dacht ik ook heel vaak. En eten was een manier waarmee ik dan met rust gelaten werd. Door mezelf, door m’n eigen negatieve gedachten over wat er op dat moment speelde in m’n dag. Met rust gelaten door mijn omgeving omdat ik als t ware het sein kon geven: ik moet nu even wat eten om een pauze te legitimeren. Oh oké, nou als je eet dan laat ik je met rust. Dus het was een vorm van een time out zoeken, behoefte hebben aan een time out. Ik wil dat iedereen me nu even met rust laat. Of ik wil nu even met rust gelaten worden en met rust gelaten worden, vooral door mijzelf. Ik wil even niet meer nadenken. Ik wil even niet meer voelen. Time out.

Dus voor jou is het antwoord misschien heel anders. Het kan natuurlijk van alles zijn. Ik zie altijd dezelfde voorbeelden voorbij komen, maar d’r zitten meerdere in. Wat zou je willen dat dit eten nu voor jou doet? Als je die vraag kan stellen zonder die dubbele agenda te voelen branden in je achterzak, namelijk voorkomen dat je gaat eten, maar echt nieuwsgierig kan zijn naar jouw antwoord, dan kan je volgende vraag stellen:

Als eten nu niet zou bestaan. Hoe zou je dan nu in die behoefte voorzien die je voelt?

Het is interessant he? Dus als je verlangen is om even met rust gelaten te worden en eten niet zou bestaan en dan gaan we even uit van het idee dat je eten ook niet nodig hebt. Dus je lichaam heeft geen brandstof nodig en eten bestaat niet in de wereld. Als eten niet zou bestaan en jij voelt de behoefte om even met rust gelaten te worden. Hoe zou je dan in die behoefte voorzien als je dat niet met eten doet? Denk daar over na. En als je deze vraag aan jezelf stelt, welk antwoord er ook komt, ook als het antwoord is ik weet het niet, is dat interessante informatie. Want het betekent dat je dus op dat moment niet verbonden bent met wat je denkt en voelt. En ook dat is interessant om te weten. Dit kan betekenen dat je mentaal enorm vermoeid bent. Te vermoeid om nog na te kunnen denken en daarom volledig op automatisme functioneert. Waardevol om te weten. Goud in je handen. Ah, ik heb geleerd om mentale vermoeidheid te compenseren met het uit contact gaan van mezelf en op de automatische piloot gaan eten. Mmmmm. Hoe kan ik dat aan de voorkant oplossen? Dus wat je antwoorden ook zijn, ze zijn altijd van waarde. Je leert jezelf beter kennen en jouw relatie met eten beter kennen. Wat wil ik dat dit eten nu voor mij doet? En als eten niet zou bestaan, hoe zou ik dan in deze behoefte voorzien?

En een derde interessante vraag is, en dat is een ruimte die je voor jezelf kan creëren, die je relatie met eten compleet kan veranderen. Als ik mezelf nu eerst ruimte geven en uitnodig om die behoefte die ik voel op een andere manier in te lossen en loslaat of ik daarna alsnog ga eten?

Wat zeg je nou tegen me? Ja, ja. Want zo lang je die agenda daar aldoor opzet, communiceer je nou net dat naar jezelf en je primitieve brein wat de spanning veroorzaakt. Als je diep in een strijd met eten zit, is het elke dag opnieuw oorlog. Elke dag opnieuw word je wakker met vandaag gebeurt het me niet. Vandaag en dan voel je weer het verzet, dat verzet tegen dat gedrag, t verzet tegen dat probleem en de frustratie en de spanning over je gebrek aan controle, die zet je daar s ochtends al aan voor jezelf. En op het moment dat je deze vriendelijke verkennende vragen stelt aan jezelf, maar eigenlijk alleen maar met één bedoeling het winnen van je verlangen, krijg je t niet voor elkaar. Want je creëert dat verlangen. Je creëert de spanning, je verhoogt die.

Je maakte je alleen maar groter met jouw onderliggende agenda. En dat is de reden waarom ik zeg dat de weg uit de overeten overeten is. Zolang je volop in verzet bent tegen je probleem, creëer je het probleem. Je blijft zuurstof naar de vlammen wapperen. Je blijft het aanwakkeren. En die verkennende vragen die je hier stelt zijn eigenlijk een wassen neus. T is een toneelstukje voor jezelf, maar eigenlijk gaat het maar over één ding. Het gebeurt me niet. Ik overeet niet, ik wil niet eten. En wat je merkt is dat je met een tegengestelde beweging, een evenredige kracht het net zo graag wel wilt. En daarmee verlies je het. Misschien niet deze keer, maar dan wel later, dan wel morgen, dan over drie dagen, dan over een week en dan eet je alles wat los en vast zit. Omdat je nog steeds in gevecht ben met jezelf. Maar aan je eigen kant komen staan betekent dat je hier vraagt hey, wat zou ik willen dat dit eten nu voor mij doet? Ik zet als het ware even alles op pauze. Het gaat niet over of ik nou wel of niet ga eten zo meteen. Daar gaat dit nu niet over. Ik wil oprecht erachter komen waarom ik nu wil eten en als ik dat antwoord heb gehoord, welk antwoord het ook is. Als eten niet zou bestaan, hoe zou ik dan in die behoefte voorzien? En jezelf daarna uitnodigen om dat te doen.

2 minuten. 5 minuten. 10 minuten. En echt te landen, je over te geven, aan de intimiteit van jezelf, daar in begeleiden. In gezelschap zijn met jou. In het voorzien in die behoefte, zonder eten, met het ongemak wat je daarbij voelt, met het verlangen naar eten wat ondertussen misschien nog steeds aan je zeurt en trekt en zegt: ik wil, ik wil, ik wil, toch je overgeven en landde in het begeleiden van dat moment. En loslaten of je daarna alsnog gaat eten.

Dit, deze drie stappen. Deze power vragen, ik noem het power vragen. Klinkt een beetje alsof je toch volop discipline, keihard, laat je power zien. Dat is niet de power die ik bedoel. Voor de perfectionisten. Ik heb het tegen jullie. Als ik zeg power vragen, dan is dat niet het moment om je klaar te maken voor die sprint. Ja, dat is niet wat ik bedoel met power vragen. Met power vragen bedoel ik dat hier aan je eigen kant komen staan. Die zachte weg kiezen van nieuwsgierigheid, openheid, op een andere manier met jezelf in gesprek gaan. Een manier die niets te maken heeft met je agenda van stoppen met overeten en afvallen. Die agenda is niet uitgenodigd in dit gesprek met jezelf.

Zo goed, als je dit kan pakken wat ik nu tegen je zeg. Is goud in je handen. Goud in je handen. De conversatie of je wel of niet gaat eten. De conversatie over stoppen met overeten en afvallen is de niet uitgenodigd in dit gesprek met jezelf ze ander gesprek. Het is niet hier, niet wat je nu doet.

En dan, daarna, loslaten. Je overeet alsnog of je doet het niet. Je merkt misschien dat het eigenlijk niet meer zo hoeft, maar daarom wil je het toch nog wel. Je laat los wat er daarna gebeurt. Je neemt daar geen voorsprong op en je hebt er geen oordeel over. Je waardeert dat je kwam opdagen voor deze conversatie, voor de kracht van deze vragen en wat die voor je kunnen betekenen, welke doorbraak die voor jou kunnen betekenen. Welke ontwikkeling in jouw relatie met eten, daar waardeer je jezelf om.

Het overeten wat daarna misschien nog volgt is waar jij nu bent in je relatie met eten en de energie die je alleen maar verspilt door je daar druk over te maken en oordelen over te hebben en jezelf dan te vertellen zie je wel, dit leverde dus niets op. Dit had helemaal geen zin, want ik heb nu dit en dat gegeten. Als je dat doet, schiet je jezelf in je voet en mis je echt helemaal de kans. Helemaal de kans die hier nu voor je ligt. Luister nog een keer naar deze stappen en hoe ik je help om je te positioneren in je relatie met eten op een manier die ontwikkeling voor je stimuleert en je helemaal uit dat gevecht haalt.

Dit is het stuk waar waarin ik echt de stappen helemaal heb uitgeplozen en dat inmiddels met meer dan duizend klanten, veel meer, heb gedaan. En dit is exact hoe het in elkaar steekt. Neem de tijd. Neem de tijd om dit te volgen en uit te werken. En als je dit gaat doen. Ben je in april niet waar je nu staat. En zo klaar om in te stromen en op een andere plek in jouw relatie met eten. En dus dit is iets waar je mee aan de slag kan. Dit zijn de power vragen die niet gaan over vechten, het gevecht aangaan met overeten, maar het ontwikkelen van je relatie met eten. En het meest waardevolle moment voordat je overeet gebruiken in je voordeel. Ik ben er volgende week weer en wens je een hele mooie dag. Tot dan!