Afl. 154 Snoep en snacks gewoon in huis hebben

Moet je snoep en snacks ‘gewoon’ in huis kunnen hebben? Als je hierover twijfelt help ik je in deze aflevering om je antwoord op de vraag te vinden. Er zitten meerdere laagjes in en je kan ze allemaal gebruiken om je relatie met eten verder te ontwikkelen. Als je wilt stoppen met overeten gaat deze les je helpen.

Wat je ‘gewoon’ noemt legt een meetlat voor je neer waar je aan moet kunnen voldoen.
De vraag is of die meetlat helpt.
Wat betekent het als je iets niet ‘gewoon’ kan?
Wat zeg je daarmee tegen jezelf?
Laten we dit onderzoeken en een alternatief vinden dat voor je werkt.

---

Wat je ontdekt:

• De meetlat die je niet helpt.
• Wanneer je snoep en snacks probleemloos in huis kan hebben.
• Wat gewoon is aan snoep en snacks.

---

 

Transcript Afl. 154

Hoe is het? Hoe gaat het met je? Ik heb zondag zo’n leuke avond gehad. Ik heb hier aan je laten weten in de podcast dat ik mijn leven iets meer wil opleuken en meer ruimte wil creëren voor het doen van leuke dingen en het plannen van leuke dingen. En dat ik diegene wil zijn die ook bij dat leuke concert was en niet alleen maar achteraf hoort dat er een leuk concert was. En afgelopen zondag ben ik met m’n dochter Bodine naar haar allereerste concert geweest en dat was in een kleine zaal van de Melkweg in Amsterdam. En dat was zo leuk, zo ontzettend leuk. Wat ben ik blij dat ik hiervoor heb gekozen. We waren naar een concert van Adore Delano en voor alle dragqueen kenners. Zij zat in Season Six van RuPaul’s dragrace en ze is een van my favorite Queens. Ze is een beetje punkrock en ze had een concert in de Melkweg. Ze is op wereldtournee en wij waren erbij. En toen ik vanmorgen op haar Instagram account keek stond er een foto van haar waarbij ze aan het crowdsurfen is. En als je niet weet wat dat is, bij crowd surfing, dan laat een artiest zich over het publiek heen vallen en geeft iedereen steun met zijn handen in de lucht onder die artiest en wordt die artiest rond gedragen. Eigenlijk over die zee van mensen en ligt dan dus gewoon heerlijk te zingen terwijl die gedragen wordt over het publiek heen. En Adore werd hier, zij werd hier op handen gedragen, letterlijk en figuurlijk. En toen mijn dochter en ik die foto goed bestudeerden, vonden we onze handen. En het was zo leuk om dit moment met haar te delen, omdat ik echt aan haar kon zien wat het met je doet als je voor het eerst bij zo’n event bent. En iedere keer als ik opzij keek zag ik zo die verwondering van haar en dat intense genieten van de nieuwigheid van je allereerste concert. Kan je maar één keer meemaken. En het was zo’n leuke avond. En na afloop hebben we de T-shirts gekocht, dus we hebben allebei hetzelfde T-shirt van die wereldtournee. En nou, ik had het echt voor geen goud willen missen. Het was fantastisch en Adore had bij haar account geschreven: Amsterdam was iconic to the bone en we dachten: dat waren wij! Haha. Superleuk! Superleuk! Mooie herinnering om te koesteren.

En nu naar jou! Waar wil ik het met je over hebben? Ik wil het met je hebben over het eten waarvan jij vindt dat je het gewoon in huis moet kunnen hebben.

Oké, wat kan je hiermee? Laten we dit onderwerp is uitpakken, want het is iets waarvan ik me kan herinneren dat ik daar zelf lang mee heen en weer heb bewogen. Moet ik het nou wel in huis kunnen hebben? Moet ik het nou niet in huis kunnen hebben? Haal ik het in huis? Haal ik het niet in huis? En laten we nou eens uitpakken en onderzoeken wat jij hiermee kan en wat voor jou hierin kan werken of niet werken.

En het eerste waar ik je van bewust wil maken is het feit dat zodra je tegen jezelf zegt: ik moet hier gewoon mee om kunnen gaan, ik moet dit gewoon in huis kunnen hebben. Je praat in termen van een meetlat. Je normeert. En je vertelt jezelf wat gewoon moet kunnen zijn. Op het moment dat je dat doet geef je zelf een signaal. En welk signaal is dat? Wat je jezelf hier denk ik verteld is: ik zou dit gewoon moeten kunnen, maar mijn ervaring is dat ik dat niet kan. Kan je dat herkennen? Kan je dat erin horen? Ik moet dit gewoon in huis kunnen hebben. Dit zou gewoon voor mij moeten zijn. Dit zou geen probleem voor mij moeten zijn, maar mijn ervaring is dat het dat wel is. En als je het in huis haalt en jezelf daarmee vertelt: dit zou iets moeten zijn waar jij gewoon mee om kan gaan, helpt het je om jezelf die boodschap te geven.

Dat is een eerste vraag die ik je stel. Helpt het je om jezelf die meetlat te geven? Heeft het toegevoegde waarde om jezelf een meetlat te geven als het om je relatie met eten gaat? Want wat is je ervaring? Jouw ervaring met dit eten is dat je er overmatig naar verlangt, op momenten naar verlangt waarvan je zou willen dat je dat niet doet. En je bent niet tevreden over de keuzes die je dan maakt. Formuleer ik het daarmee zoals jij het ervaart?

Dus je vindt dat het geen probleem zou moeten zijn. Je zou het gewoon in huis moeten kunnen hebben. Alleen je ervaring is dat je overmatig naar dit eten verlangt als het in huis is en er op een manier mee omgaat waar je niet tevreden over bent. Dat zit je in de weg en je hebt er een oordeel over. Anders zou je het niet gewoon noemen. Wat jij dus doet, wat jij van je eigen gedrag vindt, noem je daarmee ongewoon. Het in huis hebben is gewoon. Wat ik ermee doe vervolgens is ongewoon. En helpt dat? Wat gebeurt er als je het op die manier voor jezelf bestempelt? Ik zou hier gewoon mee om kunnen gaan. En mijn ervaring is dat ik dat niet kan.

Op het moment dat je hier een oordeel over hebt, wat gebeurt er dan als je het in huis hebt en je ziet het, je ruikt het, je hoort het, iemand anders pakt het. Je doet het kastje open om iets anders te pakken en je ziet het en je voelt verlangen. Wat komt er dan in je op als je het met die norm in huis hebt gehaald? Dit zou ik gewoon in huis moeten kunnen hebben. En jij doet de kast open om de thee of de koffie te pakken en daar zie je dat eten liggen en je voelt er verlangen bij. Wat je dan misschien denkt is: zie je wel. Zie je wel, nu zit het alweer in m’n hoofd. Nu heb ik er zin in. Nu heb ik er trek in. Zie je wel, ik kan hier niet mee omgaan. Ik moet nu dus de hele dag hier nee tegen zeggen. En wat voel je bij een zie je wel ervaring? Meestal is dit frustratie, want die norm, die zit jou in de weg. Dit zou gewoon moeten zijn, maar dat is het niet. En kijk, zie je wel. Inderdaad, ik heb er nu al zin in. En het is nog geen 10.00u ‘s ochtends. Dus die norm, die komt bij je terug. Je herinnert jezelf aan het feit dat je vindt dat jij ergens niet normaal mee omgaat. Dat oordeel, dat doet natuurlijk zeer.

En als dat maar voldoende oploopt samen met het verlangen wat oploopt, het voortdurend nee moeten zeggen tegen dat verlangen iedere keer als je dat kastje opendoet of iemand anders dat eten pakt, dat creëert drama voor je. En de vraag is wat je doet vanuit dat gevoel van drama. Meestal gaan we dan eten. Of omdat je denkt: ik hou dit toch niet vol. Het wordt alleen maar erger. Er is geen houden aan. Ik kan het niet. Of omdat je denkt: ok, dan eet ik het maar dan heb ik het maar gehad ook. En dan is het maar op ook. Je ruimt het als het ware op door het op te eten. Ik ruim het probleem nu op door het op te eten. Nu is het al klaar. Kan je zien dat daarmee deze hele normering, dit oordeel niet in je voordeel werkt? Het normeren van je relatie met eten wil je alleen doen op het moment dat je het gebruikt voor wat bewustwording, maar niet om een oordeel over jezelf te hebben.

Ik zou het zo fijn vinden als ik dit in huis kan hebben zonder dat het een probleem voor me is, is al iets heel anders. Dan sta je aan je eigen kant, dan spreek je een verlangen uit. Zou het zo fijn vinden als ik dit in huis kan hebben zonder dat het een issue voor me is. En daar ben ik nu nog niet.

Hele andere positie die je inneemt. Dus als het oordeel wat je hier hebt drama voor je creëert, frustratie en zie je wel ervaringen, dan creëer je onnodig drama voor jezelf.

En hoe zou dit ook anders kunnen? Wat als je de norm achterwege laat? En nieuwsgierig wordt. Als je nieuwsgierig kan worden, dan komt er ruimte voor de vraag: wat creëert hier eigenlijk mijn verlangen naar dit eten? Want dat opeten wat ik doe als ik eenmaal in dat drama zit. Zie je wel, ik verlang er de hele tijd naar. Dat maakt dat ik mij focus op het feit dat ik mijn eigen gedrag niet normaal vind en dat ik een oordeel heb over het feit dat ik niet aan de norm voldoe die ik voor mezelf heb gesteld. Maar eigenlijk is dat een rookgordijn. Het leidt me af. Want wat veel interessanter is om te onderzoeken is wat maakt dat ik naar dit eten verlang op tijdstippen die ik helemaal niet passend vind? Wat maakt dat mijn verlangen zo buitensporig is? Wat maakt dat ik op een manier met dit soort eten omga waar ik niet tevreden over ben? Waarom eet ik het? Waarom ga ik er op deze manier mee om? Dan wordt het interessant voor je. Dan kan je iets gaan ontdekken. Wat creëert verlangen? Waarom verlang ik naar het ene eten wel en waarom verlang ik naar het andere eten niet? Waarom kan ik eieren gewoon in huis hebben en dit eten niet? En als je daarnaar op zoek gaat dan zal je merken dat iedere keer dat je de koelkast opentrekt en een ei ziet liggen, je andere gedachten hebt dan bij dit eten.

Of een krop sla. Die krop sla, die heb je in huis zonder dat je dat verlangen activeert. En wat activeert dat verlangen? Wat maakt dat je een andere ervaring hebt bij het zien van die krop sla dan bij het eten waar we nu over praten? En het antwoord vinden we in je gedachten. Je denkt er iets anders bij. Bij die krop sla denk je iets anders dan bij dit eten. En als je dat voor jezelf onderzoekt wordt het heel interessant en kom je zoveel meer te weten over je relatie met eten. Die krop sla, die associeer je met je avondmaaltijd met een salade, niet met een tussendoortje. Dat eten waar we nu over praten. Daarvan kun je zien als je daarnaar op zoek gaat, dat verlangen iets is wat bij je gedachte vandaan komt. En wat denk je hier bij dit eten? Oeh, dit is mijn favoriete smaak. Ah, dit is mijn favoriete merk. Dit. Hier kan ik gewoon echt niet vanaf blijven. Dit vind ik zo lekker. Hier kan ik niet vanaf blijven. Misschien is dit eten waar je aan denkt als je vindt dat je het hebt verdiend. Zie het als een beloning, als een traktatie. Of iets waarvan jij jezelf ooit hebt aangeleerd. Als ik echt een time out nodig heb, dan helpt dit mij. Ik heb dit nu gewoon even nodig. Dat denk je niet bij die krop sla.

En het contrast als ik het zo uitspreek, dit voorbeeld uitspreekt, dan klinkt het ook bijna alsof ik er de draak mee steek. Alsof ik er een grap van maak. Nee, dat denken we inderdaad niet bij een krop sla. Maar wel bij dat eten waar we nu over praten. Als je dit bij die krop sla zou denken, zou je ook verlangen voelen. Maar bij de krop sla doe je dat niet. En dat heeft te maken met het effect van een krop sla versus het eten waar we nu over praten. Wat dat effect daarvan is in je brein, maar ook wat je jezelf er allemaal over hebt verteld in de loop der jaren. Bij die krop sla denk je dat is gezond. Dat is alleen lekker als ik het in een salade doe. Met dit, dat, dat, dat. En dat doe ik alleen ‘s avonds als ik een maaltijd klaarmaak of als ik mijn lunch klaarmaak. Dit eten waar we nu over praten heb je een hele andere relatie mee. En als je gaat onderzoeken welke gedachten jouw verlangen activeren als het om dit eten gaat, dan heb je de oorzaak gevonden van dat verlangen waarvan jij zegt: het is buitensporig. En als dat eenmaal is aangezet in je, dan voel je verlangen en dat moet je dan onderdrukken. Bij die krop sla hoef je niets te onderdrukken omdat je dat verlangen niet voor jezelf creëert met de gedachten die je daar denkt. Je hebt die krop sla nooit als een beloning of een traktatie bestempelt, die is je ook zo nooit aangeboden.

Bij dit eten zit er een verhaal omheen waar allemaal van dit soort gedachten in zitten en die veroorzaken dat overmatige verlangen. Samen met het feit dat dit eten een ander effect heeft op je brein als je het eet. Een krop sla geeft je geen dopamine hit en dat doet dit eten wel. Dit eten zit snelle suikers in of zit suiker in. Zodra je eten ongewoon maakt, dus dan zeg je tegen jezelf: ik moet dit gewoon in huis kunnen hebben. Maar we praten over ongewoon eten. Voedsel wat geraffineerd is, geïntensiveerd is, waardoor het effect op je brein ook intensief is. En dus op het moment dat je tegen jezelf zegt: ik zou hier gewoon mee om kunnen gaan, terwijl we over ongewoon voedsel praten, is het misschien helemaal niet zo vreemd dat jouw brein er ook een ongewone reactie op geeft en mag je die reactie gewoon verwachten. Ik speel hiermee nu en dat doe ik heel bewust om aan je te laten zien waar het contrast zit. Dus je verwacht een gewone reactie van jezelf op ongewoon voedsel. En wat ik hier met je deel is dat niet ieder brein hetzelfde reageert op ongewoon voedsel. Het ene brein reageert daar veel sensitiever op dan het andere brein. En voor mijn klanten en mijn brein is het heel gewoon dat ik op ongewoon voedsel ook ongewoon reageer. En daarmee is dat heel gewoon, heel vanzelfsprekend en voorspelbaar.

Het is een hele gezonde reactie van mijn brein dat het zo aangaat en sensitief reageert op dat geconcentreerde, geïntensiveerde, geraffineerde voedsel. En dus verwacht ik helemaal niet van mijn brein dat het daar niet op reageert. Het is volkomen normaal. Ik heb een heel gezond brein wat een hele gezonde reactie geeft op ongezond voedsel. Of laat ik het anders noemen, ongewoon voedsel. Want wat gezond is en ongezond is, dat vind ik een ander onderwerp waarbij jij voor jezelf beslist wat je wilt, wat je belangrijk vindt, in welke mate je ongezond wil eten. Er zijn mensen die willen nooit ongezond eten. Maar er zijn ook een heleboel mensen die zeggen: ik wil beperkt ongezond eten. Dat heeft voor mij een toegevoegde waarde, een sociale waarde. Ik ben er emotioneel nog aan gehecht en ik vind die hechting ook prima. Ik wil die niet veranderen, maar ik wil hem wel kunnen beheersen. En dan is de vraag: oké, dus als je kan zien dat je brein gevoelig reageert op geïntensiveerd en ongewoon voedsel, wat volkomen normaal is, wat je mag verwachten, dan mag je dat oordeel er dus afhalen. En dan kun je gaan kijken naar: als die biochemische component me hier in de weg zit, wat overblijft zijn dan die gedachten die ik hierbij heb. Dit is mijn favoriete smaak. Dit is mijn favoriete merk. Als ik hier eenmaal aan begin. Dit vind ik zo waanzinnig lekker. Ik kan er niet vanaf blijven. Voor mij is dit echt een traktatie. Dit heb ik nu verdiend of dit heb ik nu nodig. Als het dat is wat je jezelf er over vertelt, dan is het volkomen logisch dat je zo’n intens verlangen voelt. En het is het drama wat je wat je hierover maakte, namelijk het oordeel wat je erover had, wat daarbovenop nog een laag legde van frustratie, waardoor het zich allemaal stapelt en je het uiteindelijk opeet om er maar vanaf te zijn. En om dat verlangen uit je systeem te krijgen door het verlangen te belonen, waarmee je weer je overtuiging hebt gesterkt dat je hier niet normaal mee om kan gaan.

Hoe kan dit nu voor je veranderen? Wat kan je hier nu mee doen?

Ik denk dat je in de eerste plaats eerst jouw gedachten over dit eten wilt veranderen en volledig wilt accepteren dat jouw brein een volkomen normale reactie geeft op abnormaal voedsel zodat je van daaruit kan onderzoeken hoe verder. Als ik mijn gedachten hierover verander, als ik dit oordeel eraf haal en mijn gedachten hierover verander, wat is dan de volgende stap voor mij? Als ik kan zien dat mijn gedachten dit verlangen veroorzaken. Wat zou ik dan denken als ik dat verlangen niet zo activeer? Wie ben ik als ik dat niet doe? Als ik een andere relatie met dit soort voedsel wil, dan betekent dat dat ik er andere gedachten over ga kiezen.

En een ingang die daarin interessant voor je is, als je volledig accepteert dat je brein zo gevoelig op dit soort voedsel reageert, is dat je misschien kan zien: dit soort eten, dit soort voedsel, kost inspanning voor mij als ik het eenmaal eet om te managen omdat mijn brein ervan aangaat, omdat het er zo genotzuchtig op reageert. En hoe vaak ik heb ik het er voor over om die inspanning te moeten leveren? Wil ik die inspanning om 10.00u ‘s ochtends leveren op een doordeweekse dag als ik eigenlijk me wil richten op mijn werk of op m’n gezin of op het boek wat ik aan het lezen ben op m’n vakantie? Heb ik die inspanning er voor over? Als ik mag verwachten dat mijn brein zo gevoelig reageert. Als ik mag verwachten dat ik daar onrust door voel omdat m’n brein zegt: hé, ga hiermee door, doe het nog een keer, blijf dit doen. Heb ik dat er dan voor over? En dan ontdek je misschien dat je dat er soms wel voor over hebt, maar steeds vaker niet. Want ja, het smaakt fantastisch, maar het creëert ook onrust voor je. En als je aan die kant kan komen en daarmee dus helemaal aan je eigen kant staat, elk oordeel erover vanaf hebt gehaald, dan verliest het wat van zijn aantrekkingskracht.

En ik weet nu dat er mensen zijn die denken: oh, maar dat zou ik zo jammer vinden. Ik zou t zo jammer vinden als ik dit eten niet meer zo aantrekkelijk zou vinden. Omdat je het nu nog een plek geeft als highlight in je dag. En dat is nou net wat ook maakt dat je niet het gewicht hebt wat je hebben wilt en niet de relatie met eten die je wilt. En je denkt dat als je deze aantrekkingskracht er af haalt, dat er niets voor in de plaats komt. Dat dan jouw dagen alleen nog maar zijn wat er overblijft als je die highlight uithaalt. En ik zeg dat dat precies is wat er moet gebeuren voor je om je dagen juist leuker te kunnen gaan maken. Om het niet van dat eten te moeten hebben. Wat voor jou steeds een mes blijft wat aan twee kanten snijdt. Ja, het is je highlight en het is ook steeds waar je van baalt. Het is ook steeds wat jou weerhoudt van het gewicht wat je hebben wilt, wat je zo leuk zou vinden, wat je zo fijn zou vinden, waar je zo lekker in zou voelen. Dat lichtere huis om in te wonen, waar je zo soepel in kan bewegen. Dat betere slapen wat je dan doet, Zo lekker fris wakker worden. Al die kleding waarvan je dan vindt dat die je leuker staat. Dat waarvan jij zegt: dat zijn de redenen waarom ik wil afvallen, die niets te maken hebben met je eigenwaarde, maar puur met jouw beleving van jouw lichaam. Jouw ervaring ook van je mentale staat van zijn als je lichaam niet wordt overbelast en daarmee je brein niet wordt overbelast met voedsel wat het alleen maar in de war maakt.

En hier zit dus jouw next level. Als je die aantrekkingskracht die je nu nog creëert met dat verheerlijken van mijn favoriete smaak, mijn favoriete merk. Je kan dat blijven eten, je kan het continu in huis hebben, maar niet als je die gedachte er steeds aan koppelt en ook niet als je jezelf vertelt: ik moet er normaal mee om kunnen gaan, maar dat kan ik blijkbaar niet. Zie je wel en daardoor drama voor jezelf creëert.

Dus wat ik je aanreiken is: onderzoek wat er voor je kan veranderen op het moment dat je besluit dat jouw brein een gewone reactie geeft die je mag verwachten op ongewoon voedsel. Vervolgens kan je besluiten om gedachten te kiezen die maken dat dit eten de plek raakt die voor je werkt. Het gaat er niet om of je het mag hebben. Dat is dieettaal. Dat is die diëtiek, de plek die voor je werkt en bij je past. Je mag het eten. Tuurlijk mag je te eten. Altijd. Het gaat erom hoe je je wilt voelen. En wat je niet wilt is het gevoel hebben dat jij er niet mee om kan gaan. En ik beloof je dat het heel makkelijk voor je wordt om dit eten in huis te hebben zodra je niet meer continu dat verlangen er op creëert met de gedachte die je kiest. En volledig accepteert dat jouw brein een ongewone, wat je ervaart als een ongewone reactie, die volkomen normaal is op ongewoon voedsel. Twee prachtige paden die je kan bewandelen hiermee, waarmee je dit eten voorgoed geen issue meer voor je hoeft te zijn en in huis kan zijn omdat jij dat verlangen erop niet meer zo activeert met de gedachte die je kiest en het een plek geeft die daadwerkelijk bij je past en voor je werkt.

Ik ga dit jaar nog een keer open, eind van dit jaar. Dat zal in de laatste maanden van het jaar zijn in de winter. Die datum is nog niet gekozen. Ik hou je daarvan op de hoogte als je op mijn wachtlijst komt. En dat is het dan. Dan zijn we gesloten voor de rest van het jaar. Dus kom erbij, meld je aan voor die wachtlijst. En die vind je via etenslessen.com. Daar zie je een knop wachtlijst. Meld je daarvoor aan en dan hou ik je precies op de hoogte van de startdatum. De opening van het programma. Ik ben er volgende week weer. Tot dan.