Afl. 119 Stress verwerken zonder overeten

Ik loop door het vliegveld en moet nog vier uur wachten voordat mijn vliegtuig vertrekt. Alles wat mis kon gaan op mijn reis naar Amerika ging ook mis en ik kan genoeg redenen bedenken om mijzelf te willen verdoven, troosten en afleiden met eten, maar doe het niet.

Eten gaat alles alleen maar moeizamer maken en ik heb duidelijk geen honger.

Om mij heen zie ik mensen drinken, eten en scrollen.

Dat is wat we doen als we moeten wachten en frustratie, verveling en vermoeidheid bij elkaar komen. Maar om te kunnen stoppen met overeten moest ik hier anders mee om leren gaan en voor jou geldt hetzelfde.

Luister naar deze aflevering over tegenslag, stress en vermoeidheid en de drie vaardigheden die ik gebruikte om mijzelf daarin op te vangen zonder overeten.

---

Wat je ontdekt:

• Drie vaardigheden voor het verwerken van stress zonder overeten
• De intimiteit van emotionele ontvankelijkheid
• De kracht van emotionele flexibiliteit

---

 

Transcript Afl. 119

Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll en dit is aflevering 119. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten, maar naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceer je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvalt zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hey, hoi, hoi, hoe is het? Ik heb een verhaal voor je. Wat ik heb meegemaakt. En ik ga het je allemaal vertellen. Ik ga je alle details vertellen. Daardoor wordt deze aflevering misschien ook iets langer dan je van mij gewend bent. Maar daar zitten zulke waardevolle inzichten in die je helpen om te kunnen stoppen met overeten. En daar luister je tenslotte voor dat ik het allemaal ga vertellen. En het hele verhaal begint bij wat je moet weten is dat ik naar Amerika zou gaan om een training te volgen, een driedaagse training. En die training had ik een smak geld voor betaald. En ik had me daar al maanden op verheugd. Dat het eerste dat je dat je weet. Ik wilde dolgraag gaan. Ik kijk er enorm naar uit. Ik had mijn koffer gepakt, alles stond klaar. Ik zou naar Amerika gaan voor een driedaagse training. En om naar Amerika te kunnen vliegen heb je een vaccinatie bewijs nodig. En dat had ik. Ik ben volledig gevaccineerd en ik had er ook een booster prik gehad.

Maar wat je ook nodig hebt is een negatieve Covid test die niet ouder mag zijn dan 24 uur. En dat betekende dat ik pas op het laatste moment helemaal zeker kon weten dat mijn vlucht door kon gaan. Spannend natuurlijk, omdat ik zo naar die reis uitkeek, omdat ik zo naar die training uitkeek en ik zou op zaterdagochtend vliegen om elf uur en op vrijdagochtend had ik die Covid-test gepland. Die kreeg ik om half tien ‘s ochtends en ik zou uiterlijk om 10 uur ‘s avonds de uitslag krijgen. Natuurlijk gedurende de dag om meerdere keren op mijn telefoon gekeken of ik het bericht al binnen had. Nog niks binnen, nog niks binnen, nog niks binnen. En zelfs om 10 uur ‘s avonds had ik nog steeds de uitslag niet binnen. En toen werd ik toch wel echt ongerust. En om kwart over tien kreeg ik een telefoontje van het laboratorium dat er iets mis was gegaan met het ophalen van de data. En het speet ze zeer, maar ze konden mij geen uitslag geven van mijn test. Oké. De volgende dag zou ik terug kunnen komen om alsnog op hun kosten de test te herhalen en ik zei: ‘Da’s mooi, maar dan is mijn vliegtuig al de lucht in. Hoe lossen we dit op? Want ik moet kunnen vliegen. Ik heb een test nodig.” 

En ze waren zo vriendelijk om voor mij dan het laboratorium ‘s avonds te openen. En ze zeiden: ‘Zou je dan nu naar de binnenstad van Amsterdam kunnen komen? Daar hebben we onze enige machines staan die een sneltest bij je kan afnemen. Een PCR sneltest. Kan je de stad in komen.’ Ik zei: ‘ja, tuurlijk.’ Dus ik ‘s avonds laat de auto in. Snel naar de binnenstad. Kan je zeggen dat inmiddels was de stress behoorlijk bij me opgelopen nadat ik de boodschap had gehoord dat ze gewoon geen uitslag voor me hadden. En om kwart voor elf ‘s avonds kreeg ik alsnog mijn Covid-test en in de auto op weg naar huis kwam de e-mail binnen.

Positief! Met een groot rood kruis.

Die zag ik niet aankomen, want ik was hartstikke fit. Ik voelde me hartstikke fit en ik schrok van die uitslag en ik was teleurgesteld en in ongeloof. Ik wist niet wat me overkwam. Het hele verhaal valt in duigen. Ik kan gewoon niet naar m’n training gaan en ik was enorm teleurgesteld en verbaasd en verdrietig en ik ben naar huis gegaan. En ik ben in mijn teleurstelling mijn koffer gaan uitpakken. Ik heb al mijn kleren opgeborgen, toilettas weer uitgepakt, koffer weggezet en ik ben naar mijn bed gegaan en de volgende dag verdrietig geweest. Verdrietig geweest, teleurgesteld, gefrustreerd, maar ook in ongeloof. Want ik voelde me gewoon hartstikke goed. En ik ken m’n lichaam goed. En er was niet in mijn lichaam wat signalen gaf van ziek zijn. Waardoor ik uiteindelijk bedacht. Misschien moet ik gewoon nog een test gaan halen. Misschien was deze test gewoon fout. Klopte die niet.

 Waarop ik op zondag alsnog bij een ander laboratorium een test ben gaan halen. En inderdaad, die was negatief. Een groene vink, geen Covid. En vanaf dat moment moest ik beslissen wat ga ik nu doen? Ga ik opnieuw een ticket kopen om alsnog naar Amerika te gaan of niet? En ik realiseerde me dat als ik deze dure training online zou volgen, ik daarvoor drie volle nachten op zou moeten zijn. En ik heb in Nederland al vaker trainingen online gevolgd sinds de pandemie. En ik vond dat behoorlijk tegenvallen. Ik heb een keer een tweedaagse training gevolgd, waarbij je dus twee volle dagen aldoor naar je scherm staart. En mijn ervaring is dat dat heel vermoeiend is. Het is visueel heel vermoeiend, maar ook auditief is het heel vermoeiend voor je oren om aldoor te focussen op een speakertje en je ogen om aldoor binnen een heel klein kader gefocust te moeten zijn. Voor je lichaam om continu stil te zitten op een stoel. Ik vond dat behoorlijk tegenvallen, laat staan dat ik het ‘s nachts zou moeten doen. Volle nachten wakker blijven, opblijven terwijl mijn bioritme zegt het is nu bedtijd en het om me heen donker is. Daar zag ik enorm tegen op. En dan ook nog niet in mijn eigen taal, maar in het Engels. En ik dacht nee, daar ga ik niet alles uit kunnen halen als ik dat doe.

En dus besloot ik op zondag om een tweede ticket te kopen en alsnog naar Amerika te vliegen en het was zoeken naar een goede aansluiting. Ik zou moeten overstappen en ik vond de eerst de wat goedkopere ticket, maar dan zou ik 13 uur in Rome op een vliegveld zitten. En uiteindelijk heb ik een duurste ticket gekocht wat mij de meest directe aansluiting gaf en ben ik alsnog naar Amerika gevlogen. En ik was behoorlijk op tijdens de reis. Ik voelde dat de stress, het ongeloof, de teleurstelling, het verdriet. Het was me allemaal niet in de koude kleren gaan zitten. En ik was wel in die dag voor uiteindelijk die tweede Covid-test wel gaan sporten om mijn lichaam te helpen iets van die frustratie en opgekropte stress om die kwijt te kunnen raken. Maar dan nog voelde ik het behoorlijk in mijn lichaam. En toen ik aankwam in Minneapolis om mijn overstap te maken naar een andere stad waar de training was, bleek dat m’n vlucht gecanceld was. En met al die emoties die ik al voorbij had zien komen, stond ik nu ‘s avonds laat op een vliegveld in een vreemde stad waar ik de weg niet kende, voor deze korte mededeling: cancelled. En nu dan? Ik kan bijna niet aan je uitleggen hoe ontregelt ik me voelde. Hoe ontregelt ik me voelde in het steeds verrast worden door een realiteit die ik niet had voorzien, niet zag aankomen.

En nu stond ik daar op dat vliegveld met mijn spullen. Ik had nog geen Amerikaanse stekker. Die had ik wel, maar die zat in m’n koffer en m’n koffer was doorgevlogen naar een andere stad. Naar Atlanta. En mijn batterij van mijn telefoon was bijna leeg. En nu moest ik zien dat ik ergens kon gaan overnachten en ik kreeg een voucher aan een balie voor een hotel. En terwijl ik aan het uitzoeken was hoe ik daar kwam, was er ook nog een man die aan mij kwam plakken. Wat heel onveilig voelde en heel vervelend was. En die man, die was in uniform. Hij was piloot en hij zei: ‘Oh, ik help je wel, want ik heb een tablet met een eigen app waarop ik heel makkelijk kan zien welke connectie je het beste kan pakken. Welke vlucht je kan nemen. Zullen we een drankje drinken? En het bleek allemaal heel aardig aangeboden, maar ik voelde me er heel onveilig bij. Heel onprettig bij. Alles in mijn lichaam zei: ik weet niet waar ik ben. Ik weet niet wie ik kan vertrouwen. Ik moet mijn weg vinden en ik wil deze aandacht niet. En het lastige is dat als ik mij onveilig voel, ik geneigd ben om te glimlachen, om beleefd te zijn. Het is een rolletje waar ik inschiet wat als het ware mijn schild van veiligheid is en hierdoor geef ik dan een boodschap die niet congruent is met wat ik vanbinnen voel, waardoor die man natuurlijk juist ook aan mij blijft plakken.

En ik zei iedere keer vriendelijk: ‘Laat mij je niet opgehouden.’ Terwijl ik eigenlijk wilde zeggen: ‘Ga weg, ga weg. Ik wil je aandacht niet.’ Maar het voelde niet veilig om op die manier te communiceren en dan conflict te riskeren terwijl ik niet wist waar ik was. En dit kan ik bijna niet aan je uitleggen als je het niet herkent. Als je niet precies weet waar ik het nu over heb. Ik denk dat heel veel vrouwen dit zullen herkennen en misschien jij dus ook. Dat je juist als je je niet veilig voelt, een glimlach opzet en extra beleefd wordt. 

Uiteindelijk ben ik met een shuttlebus naar een hotel gegaan en dat hotel was vrij armoedig en het voelde daar een beetje schimmig en het rook heel sterk naar desinfectans overal, om het vieze ouwe tapijt, wat allemaal overal al lang aan vernieuwing toe was, om de geuren daarvan te verbloemen. En de deuren waren een beetje beschadigd allemaal. En het voelde daar niet erg veilig, opnieuw. En ik wist niet goed waar ik aan toe was en ik was blij dat de deur op slot kon. Ik had natuurlijk geen koffer, ik had alleen mijn handbagage bij me. Geen schoon ondergoed en het was een lastige situatie om in te zijn, waarbij alle vermoeidheid en de stress die ik eerder al had gevoeld nog in mijn lichaam zat. 

Vanwege de Covid maatregelen was het restaurant van dat hotel niet open. Ik kwam daar ook pas heel ‘s avonds laat, maar de volgende dag was er dus ook geen ontbijtservice. Je kon alleen een ontbijtje komen afhalen. En toen ik naar de balie liep de volgende ochtend om het ontbijt af te halen, kreeg ik een papieren zak mee die ik, toen ik om omkeerde boven mijn bed, daar alleen voorverpakte fabrieksdingetjes uitrollen. Een fabrieks-muffin en een fabrieks-mueslireep en zo’n bekertje sinaasappelsap met trek cellofaantje daarop wat je los moet trekken en dan kon je bekertje sinaasappelsap drinken. Allemaal dingen die ik niet eet. En ik heb het dus ook niet gegeten. En ik besloot gewoon om extra vroeg terug naar het vliegveld te gaan waar ik een halve dag een uurtje of 4/5 heb doorgebracht in de transferruimte om te wachten op mijn uiteindelijke vlucht naar bestemming.

Waarom vertel ik je dit nu allemaal? Omdat ik hier in heel veel tijd te doden had, me heel onprettig voelde, niet kon communiceren met thuis om te delen wat er door me heen ging, hoe ik me voelde. Omdat mijn batterij leeg was en dat rode signaal al door aangaf: je batterij telefoon houdt er elk moment mee op en ik wist dat beetje sap wat er nog inzit, dat heb ik nodig om misschien een taxi, een Uber, iets te moeten regelen om mijn zaken op orde te hebben. Dus ik kon niet communiceren. Ik was alleen en ik maakte flink wat mee, emotioneel.

In dit alles heb ik niet overeten. Terwijl er om me heen heel veel eten was en ik zag ook dat er heel veel werd gegeten, er werd trouwens ook heel veel gedronken. Eigenlijk kan je maar drie dingen doen in zo’n transfer Plaza. Winkelen, geld uitgeven, eten, fastfood eten. Of in een bar gaan zitten en drinken. En ik zag dat het merendeel van de mensen dat dus ook deed. Er was een boekhandel, daar was weinig activiteit en waren weinig mensen. Maar de food courts, alle plekken waar je fastfood kon eten, die zaten vol afgeladen en de bars zaten ook vol. En ik had er geen oordeel over. Ik was wel gefascineerd, want ik vroeg me af: hoe komt het dat ik dit allemaal meemaak en niet overeet? Hoe komt het dat ik hier vier uur kan zijn, niet op mijn telefoon scrolt. Niet aan het bellen, te moe ben om te studeren en iets nuttigs te doen. Ik had alleen maar studiemateriaal in m’n trolley. En niet overeet en niet drink. En dat heb ik geobserveerd en me afgevraagd en daarom deel ik dit hele verhaal met je.

Want wat ik zag is dat op zo’n plaza, die food courts en die bars er heel uitnodigend uitzien. Heel warm, heel gezellig. De bankjes waar je kan zitten om te wachten op je vlucht daar hangen tl bakken boven, dat is koud wit licht. Er is daar verder niks, maar die food courts en die bars die zien er heel uitnodigend uit. De bar was mooi, met houten panelen en allemaal flessen sterke drank, met prachtige etiketteren en mooi glas en mooi verlicht erachter. Fijne muziek. Er stonden televisieschermen aan en daar zaten rijen en rijen mensen, allemaal aan een enorme pullen bier. En het ziet eruit als: daar wil ik zijn. Daar is het warm, daar is het gezellig. Daar voel ik me veilig, want we zijn als mensen natuurlijk een sociale soort. En het voelt veilig om bij andere mensen te zijn. Bij een groep te horen. In die food court met het fastfood gold hetzelfde. Daar rook het lekker. De vitrines waren mooi verlicht daar. Er staan allemaal glanzende taartpunten je aan te kijken. Prachtige cakes in dikke plakken op gesneden, uitnodigend op een schaal. Er hangt de geur van vers gegrilde tosti’s met mozzarella. Pizza. Patat. En er zitten allemaal mensen. En het voelt alsof je daar iets kan halen. Wat voelt als koesterend, het veilig, warm, gezellig.

Maar dit is wat ik wist. Er is zoveel stress door me heen gegaan. Ik heb het zo moeilijk gehad. Ik heb het nog steeds moeilijk. Ik voel lastige emoties en voedsel is informatie. En als ik iets eet, gaat mijn lichaam onmiddellijk aan het werk om die informatie te verwerken en mijn lichaam gaat dan de nutriënten scheiden van de gifstoffen, van de afvalstoffen en alle informatie verwerken. En als ik nu fastfood ga eten, heeft mijn lichaam veel complexe informatie te verwerken waar geen nutriënten in zitten. Dit eten gaat alleen maar als een bal in mijn buik zitten. En het gaat alles wat ik nu voel alleen maar moeilijker voor me maken. Want de energie die het mijn lichaam kost om deze informatie te verwerken gaat ten koste van mij. En dus ga ik me moe voelen. Vermoeid, minder stressbestendig en het haalt me naar beneden. Het haalt niet het beste in me naar boven. En daardoor vroeg ik me af: hoe komt het dat ik dat dan nu niet hoeft te doen? Het tijdstip waarop ik daar was was absoluut geen happy hour tijdstip en het was een tijdstip waarop je nog geen echte honger hebt. Meestal niet voor de meeste mensen. Dus al dat bier wat daar gedronken werd, die sterke drank die daar gedronken werd. Al het fastfood wat daar gegeten werd had niet zoveel te maken met zelfzorg en brandstof, maar te maken met het doden van tijd. Uitchecken. Niet hoeven voelen. Jezelf iets te doen geven om in comfort te kunnen zijn, waar comfort ontbreekt. Voor de meeste mensen is wachten niks om handen hebben en vliegen, niet weten of je vlucht doorgaat of een gekunstelde vlucht moeten wachten op je transfer. Het is geen comfort. Voor de meeste mensen, er zijn veel mensen ook die vliegangst voelen. Vliegen is vaak een ongemak. Urenlang naast mensen zitten die je niet kent. Dicht op elkaar.

Al die dingen waar je toe wilt zien te verhouden kun je bestempelen als ongemak. En dus zie je dat heel veel mensen dat ongemak adresseren door niet te hoeven voelen, door uit te checken, door comfort te zoeken via consumeren, winkelen, eten, drinken. En wat maakte nou dat ik dat niet hoefde te doen?

Ik heb er drie inzichten uitgehaald. Ik zag mezelf drie dingen doen die maakte dat ik dit ongemak in mezelf kon dragen.

Het eerste wat ik kon zien, is dat ik mezelf bevestiging gaf. In dit alles wat ik meemaakte, gaf ik mezelf veel bevestiging. En dat deed ik door mijn eigen getuige te zijn. Het ongemak waar ik doorheen ging was niemand bij. Ik was alleen en dat is iets wat ik vaak herken bij ongemak, bij moeilijke momenten. Het zijn vaak momenten waarop je alleen bent, of je alleen voelt. Dat is iets om over na te denken, voor jezelf na te gaan. Misschien herken je dat. En in dat ongemak helpt het als je jezelf getuigenis geeft. Bewust jezelf getuigenis geeft. En dat deed ik door te zeggen: ‘Hey, ik zie het. Ik ben bij je. Ik zie dat je dit lastig vindt. Ik zie dat je veel stress hebt verwerkt. Ik zie dat je je onveilig hebt gevoeld en dat je dit nu moeilijk vindt. Ik ben bij je. Ik steun je. Je kan dit. Wat lastig voor je dat je batterij leeg is. Wat lastig dat je nu niet goed weet waar je aan toe bent, waar je jezelf laten moet. Ik ben bij je.’ Dat. Dat is een vaardigheid die ik heb ontwikkeld en heb leren beheersen in het kunnen stoppen met overeten, niet eten als ik het moeilijk heb. Dit is de eerste vaardigheid.

Een tweede vaardigheid is omdat ik dit zo goed kan herkennen, zo’n moeilijk moment, zo’n schaduwmoment waarin niemand mij getuigen is, maar ik mezelf getuigenis geven van het moeilijk hebben. Het tweede wat ik doe is mezelf de vraag stellen: wat voelt nu als liefdevolle zorg? En wat ik zag op die dag voor vertrek, toen ik zo in teleurstelling zat en me voorstelde dat ik mijn training misschien online moest gaan volgen ‘s nachts, en dan drie nachten lang staren naar een scherm en dan onmogelijk er alles uit zou kunnen halen. Was dat ik zag dat ik wat beweging nodig had om mijn emoties, mijn opgekropte verbazing, teleurstelling en verdriet te kunnen verwerken in mijn lichaam. En dus deed ik een training. En wat ik nu zag op die Plaza, daar gestrand in Minneapolis, die halve dag daar was dat ik zag: ik kan nu het beste water drinken en nuchter blijven, zodat ik mijn lichaam niet verzwaar, zodat ik het mezelf niet moeilijker maak. Water maakt het voor mijn lichaam makkelijker om alle processen die het wil uitvoeren gemakkelijker voor me uit te kunnen voeren. En het houdt mij zo helder en fris mogelijk om stressbestendiger te kunnen zijn en mijn beste zelf te kunnen zijn in hoe ik kom opdagen in deze situatie en het overbruggen van al die uren hier. Dus liefdevolle zorg kon ik zien was niet het eten van fastfood en ik herkende ook dat dat comfort waar ik naar verlangde, dat me veilig kunnen voelen, mezelf even in comfort brengen, toch alleen maar zo lang zou kunnen duren als dat ik aan het eten was. En dan is een muffin natuurlijk niet…hoe lang doe je daarover? Het is niks, een patatje is niks. Een slices pizza is niks. Dus als je 4 á 5 uur op een vliegveld moet hangen met een lege batterij en je veel stress hebt beleefd. Wat ik je nog niet heb verteld is dat ik toen ik uiteindelijk met rust werd gelaten door die piloot die wegging, in een shuttlebus ben gestapt om naar het hotel te gaan en in Minneapolis lag heel veel sneeuw. Het was glad op de weg en de chauffeur reed ook nog als een malle. En ook dat had ik heel erg in mijn lichaam gevoeld van wat is dit eng en naast me zat een type waarvan ik dacht: oh, ik weet niet of die ook naar dat hotel gaat en ik hoop dat die me met rust laat. En dit is echt, sorry voor de mannen die luisteren. Dit is echt een vrouwending. Je kan je echt zo onveilig voelen, zeker in een stad waarvan je de weg niet kent. En als mensen ook weten dat je de weg niet kent, dan kan je je heel gemakkelijk onveilig voelen. Dus ook dat had ik meegemaakt en ik wist gewoon als ik nu ga eten, als ik nu fastfood ga eten om comfort te voelen, dan is er niet genoeg aan te slepen om 4 á 5 uur te overbruggen. Dan is een pizza slice nog maar het begin en dan moet er patat komen en dan komen er muffins. En dan heb ik een gegrilde Panini nodig. Enzovoort enzovoort. Totdat ik uiteindelijk dan maar gedachteloos snoep zit weg te kauwen om aldoor comfort op te kunnen zoeken. Dus liefdevolle zorg is nu niet eten, liefdevolle zorg is nu water, water, water, water en mezelf bevestigen en getuigenis geven. 

Het derde inzicht wat ik met je kan delen is dat ik in deze continue plot twist van dingen die anders liepen, ik mezelf de vraag stelde: wat kan ik hier van leren? Wat is hier perfect en wat komt me dit brengen? En door een vraag te stellen die het perspectief opent naar positiviteit, weet ik heel veel drama te omzeilen.

Ik had mezelf natuurlijk heel makkelijk fastfood kunnen geven vanuit het idee ik ben zielig, maar ik kan hier niks gezondst kopen. Er is geen gezond eten hier op het vliegveld. Fruit is zo duur en het fruit wat hier ligt is zwaar bespoten. Ik had heel gemakkelijk voor fastfood kunnen kiezen. Dit is overmacht. Er was geen ontbijt in het hotel. Maar doordat ik dat positieve perspectief opende voor mezelf: wat kan ik hiervan leren? Wat is hier perfect? Wat komt me dit brengen, begeleidde ik mijn geest, begeleidde ik m’n brein in het kiezen van een focus waar in het veiligheid voelde van: oké, als je suggereert dat er iets te leren valt, dat je iets positiefs wordt gebracht, dat er ook iets perfect is aan de situatie. Dat activeert natuurlijk een gevoel van veiligheid, van optimisme. Niet alles is kommer en kwel. Niet alles wat hier nu gebeurt is erg. Ik ben geen slachtoffer. Er is hier iets ook perfect. En als ik mezelf de vraag stel, ga ik het vinden. Dan kan ik vinden wat hier perfect aan is. En wat ik zag was dat de situatie me heel snel terugbracht naar de basics van leven. Als je mooie training niet doorgaat, als je ineens niet weet in welke stad je staat en waar je gaat slapen. Als er ineens een man achter je aanloopt die aandacht van je wil, wat met je wil gaan drinken en je weet niet welke intenties daarachter zitten. En je voelt je niet veilig, dan ineens word je helemaal teruggebracht naar de basisprincipes van het leven. Ik weet niet of je die piramide kent van Maslow? Maslow heeft een piramide gemaakt waarin hij heeft opgeschaald, wat heb je nou als mens daadwerkelijk nodig? En de basis wat je nodig hebt, wat ik zag daar gestrand in Minneapolis is: waar kan ik water krijgen? Ik moet drinken. Waar kan ik plassen? Waar kan ik mijn spullen laten zodat ze veilig zijn? En wie kan ik vertrouwen? En eenmaal in dat hotel kan deze deur op slot. Kan ik zo meteen gaan slapen en ben ik dan veilig? Dat. Dat zijn de basis dingen die je nodig hebt en deze situatie was voor mij een oefening in flexibiliteit.

We zijn als mens, omdat wij als enige soort zo voortdurend onszelf de toekomst kunnen voorspellen en we onze agenda’s vullen, leven we altijd in die illusie van kunnen rekenen op de voorstelling die je hebt gemaakt van je toekomst. Je hebt een idee van hoe je dag eruit gaat zien, je hebt een idee van wat je mee gaat maken. Ik ga nu naar Amerika vliegen en dan mijn training volgen. En dan gebeurt er ineens van alles wat dat allemaal helemaal anders maakt. En als je daarin de dingen tegenkomt die je als bedreigend ervaart en als onveilig, dan kom je ineens weer helemaal terug bij de basis.

Hoe kom aan water? Waar kan ik plassen? Hoe kan ik mijn spullen bewaken en wie kan ik vertrouwen? Kan hier de deur op slot? Ben ik veilig? En die oefening in flexibiliteit, daar zag ik iets positiefs in. En wat ik natuurlijk ook kon zien toen ik mezelf deze vraag stelde wat is hier perfect? Wat kon men dit brengen? Was dat ik natuurlijk kon zien: ik overeet niet en ik zie iedereen, bijna iedereen hier om mij heen consumeren. En als coach is dan natuurlijk de interessante vraag: hoe komt het Marjena dat je dat niet doet? Hoe kom je jij met jouw fantastische relatie met eten opdagen in deze situatie zonder overeten? Wat zijn jouw best practices? Wat doe je? Wat beheers je? Wat kan jij waardoor dat nu niet hoeft, waardoor het niet nodig is? En dit zijn de drie vaardigheden die ik heb ingezet. Ik stelde mezelf de vraag: wat voelt nu als liefdevolle zorg? Ik gaf mezelf getuigenis en bevestiging. Je kan dit. Ik ben bij je, waardoor ik me in mijn alleen zijn niet alleen voelde, maar in mijn eigen gezelschap was. Doordat ik mijn eigen observant was en getuigenis gaf. 

En als laatste stelde ik die vraag. Wat is hier perfect? Wat kon me dit brengen? Wat kan ik hiervan leren? En deze drie vaardigheden zette ik in om mezelf te begeleiden, waardoor dat overeten niet nodig was.

En wat daaronder zit is het hebben van een fijn ontwerp waarin ik ook weet en mijn brein onthecht is, goed, onthecht is van eten wat heel verslavend kan zijn. En ik had aanvankelijk dit verhaal alleen gedeeld met mijn leerlingen. Met mijn deelnemers van Etenslessen omdat zij ook daadwerkelijk de tools hebben om toe te kunnen passen, waar ik het hier over heb en ze die basisprincipes, dat hebben van dat goede ontwerp. Dat ondersteunt ze hier in dit alles. Maar ik besloot om dit verhaal toch met je te delen om aan je te kunnen laten zien ook dat het managen van je gedachten, weten hoe je jezelf begeleidt, mentaal, een heel belangrijke poot is van niet hoeven overeten. En het kunnen voelen van al je emoties, een andere hele belangrijke poot is van niet overeten. Ik ben heel bedreven en vaardig in het voelen van al mijn emoties. Ik wil ze ook allemaal voelen, ik wil ze niet missen. Ik wil voelen dat ik verbaasd ben en in ongeloof als ik die positieve Covid-test krijg. Ik wil voelen dat ik teleurgesteld ben. Een baal dat ik die training misschien niet kan volgen. Ik wil voelen dat ik me onveilig voel en bedreigd, als iemand me aandacht geeft die ik niet wil.

Ik wil daar allemaal voorkomen opdagen, omdat, hoe ongemakkelijk dat misschien ook is, het nog pijnlijker is om het allemaal mee te maken en te overeten en daarna dan in verwarring te zijn. 

Waarom ben ik dit nou allemaal gaan eten? Waarom heb ik al dat eten gegeten terwijl ik het al moeilijk genoeg had? Wat ik ook niet deed trouwens, is het eten in het vliegtuig eten, want daar zat ook niets tussen waar ik echt wat aan had. En dat waren allemaal oefeningen in ongemak. Dus voelen wat er te voelen valt, bereid zijn om al je emoties te voelen en ook we weten waarom je ze allemaal wilt voelen. Wat er zo waardevol aan is om al je emoties te kunnen voelen. En voor mij is dat deze vrijheid. Dat de realiteit der dingen continu kan veranderen, dat je ongemak kan meemaken, dat je je onveilig kan voelen, ontregeld kan voelen. En terwijl ik erover nadacht bedacht ik ook: hoe vaak komt dat niet voor? Hoe vaak voelen we ons niet ontregeld omdat dingen anders lopen dan je had gedacht? En dat kan met iets kleins zijn. Een afspraak die niet doorgaat. Een stuk techniek wat niet werkt zoals je wil. Kleine ontregeling kunnen dat zijn en het kunnen grote ontregeling zijn. In een auto zitten met iemand die je niet kent, die als een malle over een glad wegdek rijdt in een stad die je niet kent. Je zo overgeleverd voelen. 

Dus of het grote dingen zijn of kleine dingen zijn ontregeling zal altijd voorbijkomen. En hoe fijn als je daarin niet belast wordt door overeten en dat van jezelf niet begrijpen of dat jezelf verwijten. En je lichaam daarmee belasten met het moeten verwerken van al die complexe informatie van voeding waar geen nutriënten in zitten. Laat ik het voedsel noemen, het is geen voeding. En dat ook nog met je mee moeten dragen.

Dus, laat je hierdoor inspireren. Ik hoop dat je er veel aan hebt. Dat deze inzichten van waarde voor je zijn. Ik weet dat ze van waarde voor je zijn en kunnen zijn. En als je wilt leren hoe je heel bedreven raakt, vaardig wordt in je ontregelt voelen zonder dat je hoeft te overeten, zonder dat je de verleiding ook voelt om je onder te willen dompelen in afleiding, in het comfort van eten. Dan kan ik je precies leren hoe je dat doet in mijn programma. Ik ben er volgende week weer en ik wens je een mooie dag. Tot dan.