Afl. 82 Voorkomen dat je opgeeft

Je wilt je lichter voelen, afvallen en beter voor jezelf zorgen. Het lijkt je zo fijn als je dat nu eindelijk lukt. Maar hoe graag je dit ook wilt, er komt telkens een punt waarop je opgeeft.

Als iets niet lukt wil je dat misschien het liefst zo snel mogelijk vergeten, maar door er juist naar te kijken, kom je verder.

Dus wat gebeurt er precies op jouw punt van opgeven en wat kan je daarvan leren?

Ik bespreek de vier meest voorkomende redenen van opgeven en hoe je daar succesvol aan voorbijkomt. Laten we goud spinnen van alles wat je nu nog niet lukt.

Het goede nieuws is dat de winst daarmee dubbelop is en al je inspanning waard.

---

Wat je ontdekt:

• De vier meest voorkomende redenen waarom je opgeeft
• Het misverstand rond motivatie en enthousiasme
• Het verschil tussen interesse en commitment

---

 

Transcript Afl. 82

 Je luistert naar Etenslessen, de podcast met Marjena Moll. En dit is aflevering 82. Je luistert naar Etenslessen, de podcast over afvallen zonder dieet en het creëren van een geweldige relatie met eten. Mijn naam is Marjena Moll. Ik ben je coach en ik introduceert je graag in mijn Etenslessen, waardoor je ontdekt hoe je afvallen zonder dieet en een fantastische relatie met eten creëert. Laten we beginnen.

Hallo, hallo, hoe gaat het? Oh joh, ik ben zo opgewonden. Daar gaan zulke mooie dingen gebeuren in Etenslessen. En ik ben er hard aan het bouwen en ik kan niet wachten om je er meer over te vertellen. Maar ik moet nog even geduld hebben totdat het allemaal rond is. En af is. En dan ja, ga ik het met zoveel plezier de wereld in slingeren. Dus ik moet nog even geduld hebben, maar er zitten mooie dingen aan te komen hier, aan deze kant deze kant van de podcast.

Deze week wil ik het met je hebben over de redenen waarom je opgeeft.

En ik heb er vier voor je uitgekozen die er voor mij bovenuit springen. Er zijn er natuurlijk nog meer te bedenken, maar dit zijn de vier belangrijkste die ik nu voor je heb verzameld en waarvan ik weet dat ik je er enorm meehelp als we daar eens het licht op schijnen en ernaar kijken.

Opgeven is echt zo zonde. Opgeven doet zo’n pijn en je bent teleurgesteld. En zeker als je al veel bewijs van onvermogen hebt verzameld over dat afvallen en iemand bent die zegt: joh, ik krijg zoveel dingen in mijn leven voor elkaar. Er zijn een aantal dingen waar ik echt supergoed in ben. Alleen met dat stomme eten lukt het me gewoon niet. En het lijkt in dit leven voor mij niet weggelegd om het voor elkaar te krijgen dat afvallen en die fijne relatie met eten. Ik kan het maar beter uit mijn hoofd zetten.

En het is niet nodig. Echt echt echt niet. Ook jij kan een fantastische relatie met eten creëren. De kans is alleen groot dat je gewoon te snel opgeeft. En laten we daar eens naar kijken.

Er zijn vier valkuilen die ik met je ga bespreken waar ik zelf indertijd allemaal in getuimeld ben. Dus ik herken ze alle vier uit mijn eigen ervaring en ik neem ze één voor één met je door.

De eerste reden waarom je geneigd bent om op te geven, ligt in het verlengde van de vorige aflevering. Aflevering 81, waarin ik het heb over het woest aantrekkelijk maken van de reden waarom je wilt afvallen. De valkuil die je daar misschien niet in herkent, is dat je daardoor zou kunnen gaan verwachten dat het proces van veranderen ook woest aantrekkelijk voelt. Super voelt en dat je daar bruisend van de inspiratie doorheen huppelt. Dat is dus niet zo. Juist omdat dat niet zo is, heb je die woest aantrekkelijke reden nodig.

Veranderen voelt ongemakkelijk, veranderen schuurt. Je gaat door groeipijn. Als je door mij gecoacht wordt, haal ik de schroefjes uit je huidige systeem en daar ga je wat bij voelen. Je voelt je ontregelt, je voelt een ongemak en ondertussen voel je nog het verlangen naar je oude gedrag ook. En juist daarom is het zo belangrijk dat je die woest aantrekkelijke reden hebt, omdat die je helpt om doordat ongemakken heen te bewegen.

Juist daar waar het schuurt wil je stappen blijven zetten en voorwaarts blijven bewegen en die woest aantrekkelijke rede, die ondersteund je daarin. Maar dat wil niet zeggen dat het dus geïnspireerd voelt en fijn voelt en blij voelt. En dat is een van de valkuilen waar ik zeker in tuimelde. Ik dacht altijd als het dan zo begon te schuren en ik ondertussen mijn verlangen naar dat eten bleef voelen, dan dacht ik: ik heb gewoon nog niet genoeg geleerd. Ik ben er nog niet. Ik moet terug naar de tekentafel. En dat zelfhulpboek wat ik had bestudeerd, waar ik in had zitten arceren en onderstrepen en aantekeningen in had gemaakt, daar ging ik dan weer inlezen en weer inlezen. Omdat ik dacht: ja, oké, oké, oké, ja, nu voel ik het. Ik voel het weer. Ik voel het weer. Ik kan het, ik ga doen.

En dan probeerde ik met die opgewonden energie van de auteur, die mij beloofde dat dit de manier was en dat het zo ging lukken, die probeerde ik vast te houden en ik dacht dat ik op die energie er dan doorheen ging bewegen.

En dat is gewoon niet zo. Dat is een illusie. Dat is een misverstand.

Dus dat is de allereerste valkuil die ik met je wil bespreken. En als je dus verwacht dat je er bruisend doorheen zou gaan of verwacht dat je dat verlangen naar eten niet meer zal voelen. En het gebeurt toch. Dan haak je af en dan denk je: zie je wel, ik kan dit niet. Het lukt me gewoon niet. Ik wil nog steeds eten.

En dat je nog steeds wil eten, klopt. Dat is het ontwennen waar je doorheen gaat. Daar begeleid ik je in mijn programma. Maar dat is dat hoort er helemaal bij. En wat je misschien had verwacht, is dat je na het lezen van het boek, het boek dichtklapt. En dan die koekjes aangeboden krijgt en denkt: nee, dank je geen behoefte aan. En het zijn cadeautjes als dat gebeurt. Het is fijn als dat gebeurt, maar dat is niet hoe het werkt.

Veranderen schuurt. Als je verandert, ga je door ongemak. En dat is precies wat je nodig hebt om te komen waar je wilt zijn en die woest aantrekkelijke reden, die ondersteund je daarin. Die helpt je dat dragen. Die helpt je jezelf daarin opvangen. Maar dat voelt niet bruisend en huppelend en blij..haha.. Ja? Dus dit is de allereerste reden waarom je opgeeft en die wil je heel goed leren herkennen. Deze valkuil. Ja? Het ongemak hoort erbij. Stap er doorheen beweeg er doorheen.

De tweede reden die maakt dat je afhaakt, is omdat je jezelf overvraagd.

In het verleden legde ik de lat voor mezelf zo ontzettend hoog dat ik mijn werkgeheugen compleet overvroeg en te veel had om aan te moeten voldoen en dat was niet te doen. Het was niet te dragen. Ik had ook nog niet al het gedachtenwerk gedaan om me te kunnen dragen en daardoor hield ik het maar tijdelijk vol en deed ik het op volhouden. En op dagen dat alles meezit en de dingen lekker lopen op je werk en de dingen thuis allemaal op rolletjes lopen, dan kan je aan die hele hoge meetlat voldoen. Maar op de dagen waarop dat niet zo is in je slecht geslapen hebt, ja, dan ineens lukt het je niet meer. En dan is de kans dus groot dat je opgeeft, dat je afhaakt en tegen jezelf zegt: zie je wel, ik kan het niet.

Maar wat je niet kan is doceren. Dat kan je niet. Wat je te leren hebt, is goed doseren hoe je de stap die je wilt zetten zo uit meet dat je wel je eigen kunnen optrekt en door verandering gaat, maar jezelf daar niet in overvraagd en overbelast. Dus de vaardigheid van het doseren, dat is hier de les. En het is dus niet zo dat jij het niet kan en dat je moet opgeven.

Wat je moet opgeven is die hoge meetlat. Is belangrijk verschil. Leren doseren.

En wat je hierin gaat tegenkomen is dat je dan misschien denkt: ja, maar als ik een kleinere stap zet, als ik de lat lager leg, dan stelt het zo weinig voor. En dan gaat mijn succes zo lang duren voordat ik dat realiseer.

En dat is je volgende les. Samen met de les van dat doceren wil je leren om jezelf te waarderen in je proces. Want als je eigenlijk alleen maar grote stappen snel thuis wil maken, dan ben je meer op zoek naar de kick van afvallen en de dopamine die je dat geeft dan naar daadwerkelijke gedragsverandering.

Voel je het verschil? Het is heel belangrijk dat je dat ziet.

De kick van afvallen, snel grote stappen snel thuis en dus helemaal onder de indruk kunnen zijn van hoe hard het gaat. Dat gaat over een verlangen naar dopamine. En niet over de waardering van groeien als persoon.

Ik hoor het je bijna doen..haha..met je ogen rollen: pfff groei als persoon…bleh..haha. Ik wil gewoon dun zijn en er is niks mis mee. Alleen krijg je daarmee wat je hebben wilt? Ja, als je het op die manier voor elkaar wil krijgen, ben je daar dan succesvol in? En waarschijnlijk niet. En daarom is het goed dat ik je dat nu vertel, dat je dat nu ziet. Dus of je wil de kick van onder de indruk zijn van hoe hard het gaat en de dopamine die je daarvan krijgt.

En anders geef je op en hoeft het voor jou niet. En wat je dus wilt gaan leren is doseren en je proces gaan waarderen. Zo belangrijk. Dan ga je zoveel groeien als je dat doet. Hier groeit je zelfleiderschap enorm op, voor je lange termijn doelen kunnen gaan.
En de derde reden waarom je opgeeft, is dat je daar waar het niet lukt geneigd bent om of het weg te wuiven, daar liever niet naar willen kijken omdat je zegt: ah joh, weet jij, maar het was vandaag ook gewoon echt een hectische dag. En de dingen liepen allemaal anders. En nou, het was even gewoon maar zo. Of je zegt: ja, maar weet je, het leven moet ook wel een beetje leuk blijven. Er moet ook wel wat te genieten vallen. Dus ik doe gezellig mee.

Dat dat wegwuiven, er overheen stappen, dat laat zien aan je dat je niet echt wil kijken en de confrontatie aangaan. Want zodra je de confrontatie aangaat word je boos op jezelf en komt er een verwijt. En dat verwijt wil je vermijden, want dat doet veel pijn. Dus of je verwaarloost de gebeurtenis en wuift het weg. Of je confronteert jezelf en maakt jezelf verwijten en doet jezelf pijn. En beide zijn niet effectief. Met beide kom je niet verder.

En dus zal je opgeven, want het doet er veel pijn om een voornemen te hebben, een plan te hebben wat je iedere dag opnieuw afblaast. Ja, maar vandaag was hectisch. Ja, maar vandaag liep alles anders. Ja, maar nu moet het ook gewoon een beetje leuk en gezellig blijven hoor. Je leeft maar één keer.

Dan laat je natuurlijk aan jezelf zien dat je niet echt gecommitteerd bent. Je bent wel geïnteresseerd in veranderen, maar je bent niet echt gecommitteerd, want zodra je jezelf committeren kom je een laagje dieper. En dan ga je de confrontatie met jezelf aan op de momenten waarop je niet hebt gedaan wat je met jezelf had afgesproken. En daar ga je zo hard mee om. Dan ga je door zomaar een gestrekt been in naar jezelf dat het teveel pijn doet. En dus geef je op.

Bestraffen, jezelf verwijten maken of het steeds wegwuiven en er overheen stappen maakt dat je uiteindelijk opgeeft. Beide voelen niet goed.

En wat je hier te leren hebt, welke prachtige kans hier voor je ligt, is om op een andere manier met jezelf om te gaan. En te gaan leren om de confrontatie niet uit de weg te gaan, maar respectvol met jezelf om te gaan in die confrontatie. Vanuit onvoorwaardelijke support en liefde voor jezelf. Hé, ik maakte daar een andere keuze. Laten we kijken, hoe kwam je tot die keuze? En dan haal je de Etensles eruit. Dan maak je er goud van, want je hebt falen nodig om te kunnen komen waar je wilt zijn.
Je kan niet jouw eigen systeem veranderen en je gedrag veranderen en de volgende versie worden van jezelf zonder door groeipijn te gaan en daarin van alles te zien mislukken. Want je brein heeft er geen enkel belang bij dat je verandert, je brein houdt van homeostase, het wil graag alles bij het oude laten en dus voel je vaak verlangen naar je oude gedrag en denk je ook vaak gedachten van verlangen naar je oude gedrag. En maak je keuzes van je oude gedrag.

En om dat op te kunnen lossen om dat er uit te krijgen bij jezelf, ja, dat kan alleen maar door het tegen te komen. Door het tegen te komen, het te onderzoeken, het op te lossen en weer een volgende stap te zetten. En dat betekent dat je de kwaliteit van je ergens aan committeren gaat ontwikkelen en de vaardigheid van uit onvoorwaardelijke liefde jezelf kunnen confronteren. Dingen aankijken. Ja, daar groei je zo waanzinnig van. Dat is zo mooi.

Als je eenmaal die veilige ruimte voor jezelf hebt weten te creëren, waarin je jezelf dus niet hoeft te negeren en jezelf ook niet afbrandt, maar gewoon eerlijk kan kijken naar: hé, wat zag ik mezelf daar doen? En ja, inderdaad, ik voel nu dat ik baal dat ik daar overat. Maar die valkuil van daar in gaan hangen en daar drama over maken. Daar wil ik uit blijven, want ik wil er goud van spinnen. Ik wil de Etensles benutten zodat ik kan groeien en ontwikkelen en kan komen waar ik wil zijn.

Ja, en als je jezelf dat geeft, dat cadeau leert geven, dat is fenomenaal wat er dan gebeurt. Dat is van zo’n diepgaande betekenis in relatie met jezelf. En de bonus is uiteindelijk dat afvallen. De bonus is die fijne relatie met eten. Maar dit, die relatie die je daarop bouwt met jezelf. Die is natuurlijk voor altijd. En die kun je inzetten in alles wat je doet. Want alle waardevolle mooie doelen die je stelt in je leven zijn eigenlijk altijd van de lange adem. Kijk maar naar een opleiding volgen. Kinderen van baby tot wasdom begeleiden. Verhuizen. Een huis inrichten, bouwen, verbouwen. Alles wat er bij zo’n project komt kijken. Of het nou gaat om werk of privé. Een lange termijn relatie in bloei houden. Geïnspireerd houden. Gezond houden en daarin ontdekken of dat nog past. Of jij kan zijn wie je bent, wie je aan het worden bent en of de ander kan blijven worden wie die wil worden. Zo mooi.

Allemaal prachtige, waardevolle grote verlangens en doelen. En om die te kunnen realiseren heb je die lange adem nodig. En daarin gaat natuurlijk van alles mislukken. Je hebt al die mislukkingen nodig om te ontdekken wat werkt en wat niet werkt.

Confrontaties aangaan vanuit onvoorwaardelijke liefde en support, dat is het fundament. Dat is de veilige ruimte die je daarvoor creëert. En dan is the sky the limit. Echt, zo mooi! Dus dat wil je aan jezelf kunnen geven.

En de vierde reden waarom je geneigd zal zijn om te stoppen is omdat je geen geduld hebt.

En als je geen geduld hebt, dan is het alsof je in een te heet bad zit waar je uit wil springen of op een hete plaat staat te dansen en zo snel mogelijk slank wil zijn. Zo snel mogelijk dat andere lichaam wil hebben. Want pas dan. Dan gaat het gebeuren. Dan ga je zelfverzekerd voelen. Dan ga je jezelf mooi vinden. En omdat je daar niet snel genoeg komt en het zo ondraaglijk vindt op de plek waar je nu bent, haak je af.

En daar wil je mee stoppen..haha..Stop met stoppen. Dat wil je niet meer doen. Want wat dit je laat zien, als je zo staat te dansen op die hete plaat, dan is het niet omdat die plek waar je nu bent ondraaglijk is, maar omdat de gedachten die je over die plek hebt ondraaglijk zijn.
De kwaliteit van je gedachte is laag en dus wil je zo snel mogelijk naar die andere plek toe, omdat je denkt dat het gras daar groener is. Je denkt dat als je daar bent, dat het ineens gemakkelijk voor je wordt om jezelf leuk te vinden en aan te moedigen en onvoorwaardelijk van jezelf te houden.

En dat kan je vergeten. Dat creëer je in het hier en nu. Groen gras kan je alleen creëren hier op de plek waar je staat. Hier ga je het bemeste. Hier ga je onderzoeken wat gras nodig heeft om zo groen en sappig te worden. Zo groen en sappig dat je je schoenen uit wil trekken en je sokken uit wilt trekken om het onder je blote voeten te voelen. Ja, het groene gras creëer je niet daar en dan. Dat creëer je hier en nu op de plek waar je nu bent.

Dus als het hier en nu waardeloos voelt, is dat niet omdat het hier en nu waardeloos is, maar omdat jouw gedachten erover waardeloos zijn.

En je wilt dus de plek waar je nu bent gaan waarderen en accepteren en accepteren is niet hetzelfde als je erbij neerleggen. Dat is iets totaal anders. Dat is dat opgeven, het loslaten.

Nee, de vaardigheid die je hier creëert, in dat cultiveren van dat groene, sappige gras is de acceptatie en de waardering voor waar je nu bent en de realisatie dat je alleen in het hier en nu die mooie relatie met eten kan creëren en leren hoe je afvalt zonder dieet.

En daar heb je geduld voor nodig. En iedereen die een heel mooi groen gazon heeft, die kan het beamen. Dat moet je cultiveren. Dat heeft tijd nodig, geduld nodig.

En ik beloof je dit: zodra je de kwaliteit van je gedachte een upgrade geeft, zorg dat het steeds positiever worden, opbouwender worden, dat je het drama eruit haalt, dan verdwijnt ook je ongeduld, want dan heb je ineens geen haast meer.

Alles wat ik creëer, al mijn doelen, zijn allemaal van de lange adem. De doelen in mijn relatie met eten, de doelen in mijn ondernemerschap, de doelen met mijn kinderen, hoe ik ze wil begeleiden, met mijn relatie met Bob, alles, al mijn dromen, al mijn verlangens zijn allemaal van de lange adem. En het zijn grote dromen en verlangens. En dat kan ook prima, want ik heb het geduld om ze te cultiveren.
Ik heb het geduld om ze te realiseren en ik heb een grote tolerantie ontwikkeld voor falen, voor alles wat daarin niet lukt, omdat ik weet dat ik dat falen nodig heb. En ik smeed het om tot goud. Ik haal de goudklompjes eruit. Ik ga steeds kijken: oké, wat gebeurde daar? Welke factoren kwamen bij elkaar? Wat kan ik hier van leren?

En in mijn programma leer ik je dat dat de Etensles is. De Etenslessen eruit halen en geef ik je de tools waarmee je steeds die Etenslessen kan onderzoeken en benutten.

Dus wat zijn de vier redenen waarom je onnodig opgeeft. Je denkt dat het proces fantastisch moet voelen. Woest, aantrekkelijk. Dat is de eerste valkuil. En dat is niet zo. Je gaat door ongemak. Dat ongemak hoort erbij. Dat verlangen naar eten wat je nu nog voelt. Dat hoort erbij.

De tweede reden is dat je de lat veel te hoog voor jezelf legt en een veel te grote verandering in één keer probeert te realiseren. Wat niet gaat, dat kan je werkgeheugen niet voor je doen en je hebt nog niet het gedachtenwerk gedaan om al zo onthecht te kunnen zijn van al dat eten of van je oude gedrag. Dus je wilt de lat daar gaan leggen waar je jezelf wel oprekt, maar niet overvraagd. En dat vraagt opnieuw ook van jezelf dat je het proces waardeert en dus niet die kick van grote stappen snel thuis najaagt.

En de derde reden is dat je daar waar het nog niet lukt dat of alleen maar wegwuift en het niet onderzoekt omdat je de confrontatie te pijnlijk vindt. En als je de confrontatie aangaat snoeihard voor jezelf bent waardoor het te pijnlijk is. En je dus eigenlijk niet tolerant bent voor falen, terwijl je dat falen nodig hebt.

En de vierde reden is je ongeduld. Maar zodra je gaat toeleggen op het cultiveren van jouw sappige groene gras, dat gras waar je met je blote voeten op wilt staan, dan valt alle haast om te creëren waar je naar verlangt, weg. En dat is een prachtig geschenk.

Als je wilt weten hoe je dit in de praktijk kan brengen, nodig ik je uit voor mijn workshop op 15 mei.
Zaterdag 15 mei geef ik mijn workshop over afvallen zonder dieet. Ik ga je een aantal fantastische coachvragen instellen en met je aan het werk, met je aan de slag. Dus als je door mij gecoacht wil worden, meld je dan aan voor die workshop. Dat kan je doen via Etenslessen.com, mijn website. En daar zie je in de menubalk staan Workshop.

Meld je daarvoor aan, dan zien we elkaar zaterdagmiddag de vijftiende. Ik ga je coachen. Je kan mij je vragen stellen. Ik laat je de stappen zien van het proces van afvallen zonder dieet en dat creëren van die fantastische relatie met eten. Ik ga je coachvragen stellen die je laten zien welke obstakels je daarin nu al tegenkomt en hoe je die opruimt.
Dus je komt met prachtige inzichten uit die workshop en dat maakt hem helemaal de moeite waard. Dus ik zie je heel graag de vijftiende en ik ben er volgende week weer. Tot dan. Bye.